Over een veiling, een rokerige kamer en een springbed

Bijzonder hoe je sommige situaties achteraf pas op waarde schat. Ik weet niet hoe oud mijn oma was, en hoe ze het heeft aangepakt met haar gezin. Ik kan het haar niet meer terugvragen. Wij gingen er bijna iedere zondagmiddag op bezoek, mijn ouders, mijn zussen en ik. Meestal was het er volle bak, acht volwassen kinderen, met partners en kinderen, wisselend aanwezig.

Het was op één van die  vele zondagmiddagen. Oma had bedacht dat ze het helemaal niks vond dat haar inboedel na haar dood verdeeld zou worden, ik weet niet of ze strijd of oneerlijkheid voorzag. Of dat ze er gewoon liever zelf bij wilde zijn. Waarschijnlijk dat laatste. Ze besloot haar waardevolle spullen te veilen. Ieder kind kreeg van haar een geldbedrag. De spullen stonden verzameld in de goei’ kamer. Een spinnenwiel, een klok, een Mariabeeld, sieraden, een pickup. Ik weet niet wat ze allemaal heeft geveild. Wij kleinkinderen speelden buiten en sprongen op het bed in de logeerkamer. Ik herinner me ons oma te midden van haar kinderen, te midden van haar spullen: ‘Eénmaal, andermaal’ en flinke lachsalvo’s uit een rokerige huiskamer.

De financiële opbrengst van deze veiling werd weer terug verdeeld over de acht gezinnen. De spullen werden verdeeld, met hamerslagen van veilingmeesteres oma. Sommige spullen bleven in de boerderij, met wel al een nieuwe eigenaar, maar pas bestemd voor deze eigenaar na het overlijden van opa en oma.

Voor mij was het gewoon een zondagmiddag, met neven en nichten op het springbed.

Nu mijn vrienden en ik zo oud zijn als onze ouders toen, en ik verhalen hoor over overlijden van ouders, spullen en erfenissen, komt dit verhaal ineens weer terug.

Nu besef ik pas hoe bijzonder die zondagmiddag bij ons oma was. Wat een mooi plan, wat stoer van m'n oma om bij leven te genieten van het verdelen van haar spullen. Er gewoon bij te zijn en een toast uit te brengen op het leven. Wat mooi als mensen zélf de regie nemen over wat ze belangrijk vinden. Op zomaar een zondagmiddag...

©Wilma van Esch

 

Ah nee he?!

‘Mensen, ik begin met een huishoudelijke mededeling’, zegt de docent tegen de volle collegezaal. ‘De gastdocent die gepland stond, het laatste uur van dit college, heeft zojuist gebeld. Hij is door omstandigheden vertraagd, maar komt nog wel. Om die reden zal dit college drie kwartier langer duren dan gepland’.  Open kijkt onze docent de zaal in. Gemor, gemorrel, gegrom. Een aantal reacties, geïrriteerd, maar ook studenten die vragen naar de afstemming met vervolglessen die dag. Ik heb hem al helemaal zitten, pfff… tjonge, wat een waardeloze toestand toch weer. Ik denk dat ik vlak voor de komst van de gastdocent eruit piep, hoe boeiend ook. Bah!

‘Wat doet dit met je?’, vraagt de docent. Tjonge, nog empathisch doen ook, denk ik cynisch.

‘Welkom bij het college ‘Change Management’. Dít is wat verandering met je kan doen’, zegt hij met een grote lach op zijn gezicht. ‘De lezing is gewoon op de geplande tijd, maak je maar niet druk, maar bedenk even wat deze ongevraagde verandering met je deed’.

Baf… die komt binnen. Ontspannen gelach golft door de volle collegezaal. De toon is gezet. De boodschap is aangekomen. Dank, beste docent.

© Wilma van Esch