woensdag 27 september 2017

Ik snap het wel, dit. Maar toch...

Het herfstzonnetje verwarmt het park. Overal zijn mensen.  In de verte komt een bejaarde man aanlopen met een klein wit hondje aan de lijn.  Voor me huppelen twee meisjes van een jaar of 9. 'Oh, wat een schattig hondje!!!', roepen zij luidkeels. Toevallig, dat dacht ik ook!
De oude man straalt. Hij stopt. 'Je mag hem gerust aaien', zegt hij, 'hij doet niets'. De meisjes staan stil en kijken van de man naar het hondje. 'Nou meneer', zegt het ene meisje, 'ik mag van mijn moeder niet praten met vreemde mannen met hondjes zoals u'.  En even vrolijk huppelen de twee weer door. De man kijkt me niet aan, richt zijn blik op zijn hondje. Ik wandel door…

Ik ken de man niet, zijn hondje, de meisjes, de moeders van de meisjes ook niet. 
Ik snap het wel, dit. Maar toch…


©Wilma van Esch

vrijdag 8 september 2017

Hurricane Irma en het leven...

Na twee dagen vol groepsbezoeken mag ik de Early Childhood Teachers van Stichting Katholiek onderwijs Sint Maarten trainen. Feedback geven en samen verdieping vinden om de kinderen van Sint Maarten een nog steviger fundament te geven. Eén van de teachers is hoogzwanger. Haar prachtige dikke buik staat op volle sterkte. Ze lacht van oor tot oor. 'Ik ben morgen uitgeteld', zegt ze. 'Maar mijn kind maakt nog geen aanstalten…' Ze is actief in de training. Tja, wat moet je anders thuis nog doen nu. We hebben het over betrokkenheid verhogen en hoe jij zelf daarbij een belangrijk instrument kunt zijn. Ze gaat krom lopen, trekt een streng gezicht, wijsvingertje omhoog en geeft een fantastische old womanact weg. We gieren het uit 'Ja', schatert ze, 'zo reageren de peuters ook als ik deze rol speel'.

Zondagmiddag. Ik vlieg terug naar huis. Op de luchthaven werkt haar man. Ria, die me wegbrengt, kent haar man goed. 'Alles rustig thuis?', vraagt Ria. Weer een brede lach. 'Nog helemaal niks, dit kind doet nu al precies waar hij zelf zin in heeft', lacht hij.

Een dag nadat ik geland ben giert hurricane Irma over het prachtige friendly island. Ik kan niet ophouden te kijken. Iedere foto, ieder nieuw livebericht. Ik bekijk het, opnieuw en opnieuw. Er komen geen appjes meer. Alle verbindingen zijn verbroken.

Geen water, geen elektriciteit, geen dak boven je hoofd. Ik denk aan de mensen waarmee ik gewerkt én genoten heb. Geproost op het leven, op de liefde, op de mooie dingen die we samen mochten doen. Zou de baby al geboren zijn?


Ik bid nooit, nu wel. Lieve vrienden op Sint Maarten, ik wens je alle liefde en sterkte van de wereld toe.

Love, Wilma