'Kijk jongens', zegt een vrouw naast
me. Ze staat met een man en twee kinderen te kijken naar de gorilla's in de
dierentuin. 'Daar ligt moeder aap, ze heeft hoofdpijn. Ze had zich verstopt om
even bij te komen, maar niemand laat haar met rust. Zie je die jonkies? Ze kan
nooit eens even alleen zijn…Nooit…' Man en kids zeggen niet veel, ze kijken ook
naar de apen.Voorzichtig kijk ik opzij om te zien hoe haar gezicht eruit ziet terwijl ze dit zegt. Ik moet een lachkriebel onderdrukken. Ik zag diezelfde moedergorilla liggen, met een hand op haar voorhoofd. Lekker relaxed. En een jong wat kromgebogen staand uit haar borst drinkt. Hoofdpijn, verstoppen, jonkies die storen, eh… nee.
Waarneming is een boeiende projectie
is van je eigen innerlijk. Je ziet wat je kunt zien, wat je wilt zien. Wanneer
je op die manier gaat luisteren naar wat mensen zeggen, kun je veel ontdekken.
Over henzelf, over hun gemoedstoestand, over hun behoeften. Hartstikke
interessant. En het hoeft niet waar te zijn, want natuurlijk is het ook weer
jouw manier van kijken die bepaalt hoe dat weer bij je binnenkomt. Misschien
was dit wel een hele grappige moeder, die even lollig wilde zijn met een stoïcijns
gezicht. Ik ken haar niet, ik ken haar gezin niet.
En wie heeft er gelijk over moeder aap?
De moeder naast me of ik? Of zou er nog iets heel anders aan de hand zijn? Toetsen bij moeder aap zou ons antwoord kunnen
geven. Maar eigenlijk boeit dat nu niet. Je bewust worden van projecties, bij
jezelf, bij de ander. Luisteren naar de woorden achter de woorden. Dat boeit
me, mateloos! Dank je wel vrouw in de dierentuin, voor een mooi mijmermoment.
©Wilma van Esch (foto - stockfoto internet)
