Wel of geen aanwezigheidsverplichting - Wat vind jij?

Dit is een mini-onderzoekje, openbaar, op eigen titel. Omdat ik graag vanuit heel veel perspectieven input wil. 80% aanwezigheid in de lessen, bijgehouden op presentielijsten, met als consequentie niet op examen of tentamen mogen als je de 80% niet haalt. Dat is de realiteit van mijn studerende dochter. De lessen op haar HBO zijn goed bezocht, maar zijn studenten betrokken? Nemen ze actief deel aan de lessen? Of zijn ze er...? Wat is het effect?

Wij werken niet met aanwezigheidsverplichting. We houden absenties bij een aantal lessen bij, en maken ons soms zorgen over de aanwezigheid en de keuzes van studenten. We vragen om het waarom, en proberen onze lessen zo interactief en boeiend mogelijk te maken.

Maar bij bepaalde lessen kiezen meerdere studenten ervoor niet te komen. Lessen die zij niet belangrijk vinden, waarvoor je geen studiepunten krijgt, die in het veld op sommige scholen onvoldoende zichtbaar zijn of prioriteit hebben, misschien lessen die ze niet boeiend vinden. En soms denk ik, je overziet nog niet wat je kiest. Wij als opleiders vinden bepaalde activiteiten heel belangrijk, maar hoe kunnen we dat overdragen en betekenisvol maken.

Ooit was ik jong en studeerde ik. En nu studeer ik nog. Ben ontzettend blij dat er toen en nu voor mij geen verplichtingen waren. Eigen keuze. Ik spijbelde regelmatig, heb liters warme chocolademelk bij het Knappertje genuttigd. Ik koos voor wat ik belangrijk vond en bracht mijn prioriteiten aan. En laveerde door de opleiding. Vond lessen wel of niet boeiend, docenten wel of niet prikkelend.

En toch.. het wringt soms. Prachtige lesvoorbereidingen, instructies die we belangrijk achten, info compacten en sommige studenten kiezen ervoor om niet te komen. Hoe kijk jij er tegenaan, wat zou jij adviseren voor een HBO opleiding met 16 tot 25 jarigen, die al heel goed eigen keuzes kunnen maken, maar soms belangrijke elementen missen omdat ze anders kiezen.

Ik kijk uit naar je argumenten. Misschien heb je zowel argumenten voor als tegen, misschien heb je boeiende suggesties. Gewoon nieuwsgierig...
 http://stickymoose.com/YfohDsDbgCTL27A

Waar gaat het eigenlijk om?

Over twee weken ga ik naar Afrika. Participeren in de schoolleaderscourse en me waarschijnlijk weer heel erg realiseren hoe betrekkelijk onze problemen hier zijn. Hoe totaal onbelangrijk. Daar is honger, geen leermiddelen,  watergebrek, één boek per zes kinderen. En toch is het bizar: onze problematiek (lees mijn werk) vult mijn dagen en avonden.

Het past niet in de omvang van mijn baan, dat wat belangrijk is en opgelost moet worden. Maar... Als ik morgen ziek ben, op welk punt word ik dan gemist? Wat zou niet meer doorlopen, wat zou instorten? Niet veel, schat ik in. Omdat nieuwe energie en kracht vrijkomt als ik er niet meer ben.

Bedenk jij wel eens hoe betrekkelijk je bent, hoe betrekkelijk je werk is. Wat stort er in als je weggaat, wat gaat door? En dat waarmee je je bloeddruk verhoogt, je je hartfalen stimuleert: Is dat het waard? Wat levert het je op?

Ik maak me druk en ik weet ook waarvoor. Ik vind het écht belangrijk dat we goede studenten afleveren, die op hun beurt weer kinderen stimuleren om leuke, ondernemende mensen te worden. Die allemaal de wereld een stukje beter maken. Dat geeft me vleugels.

Tuurlijk is het idioot, misschien onnodig. Hoeft het niet zo. Maar… Ik denk dat ik daar van houd. Van de idealisten, de idioten, de mensen met lef, die uitproberen en durven. Over twee weken ga ik naar Afrika. Om opnieuw te ontdekken dat ik me veel te druk maak.

En jij?

©Wilma

De ideale Pabo...

‘Vroeger’, toen ik als onderwijsadviseur aan de veilige zijlijn stond, had ik een krachtige mening. Onderbouwd en wel. Over docentkwaliteit, over betrokkenheid verhogen bij studenten, over de juiste snaar raken, over staan voor wat je vindt en doen wat nodig is. En nu? Mijn hart vindt het nog steeds zo…Mijn hoofd is in de war. Mijn handelen is zoekend. 

Ik luister naar een lezing van Jef Staes (https://www.youtube.com/watch?v=ImCrPtt-rOA#t=86) en voel me een schaap in een 2D tijdperk. Ik denk dat het spoor wat ik als leerkracht in de jaren 90 voor leerlingen uitzette een 3D spoor was, maar hoe vertaal ik de visie van Staes in een aanpak in het nu, met onze studenten, op deze Pabo. Diplomaverbranding? Talenten en passie? Een leven lang leren? Pensioenvrij werken? 

Als ik het voor het zeggen had, creëerden we een schakeljaar. Eén jaar na de Havo, het ROC of VWO, voor wie het nodig heeft, voor wie wil. Waarin je intensief en met hoge betrokkenheid je basiskennis en basisvaardigheden gaat aanscherpen. Een jaar volledig duiken in de basiskennis van taal, rekenen, aardrijkskunde, geschiedenis, wetenschap en techniek en natuur. Waarbij een bezoek aan bijvoorbeeld Naturalis onontbeerlijk is.  Waar je je omgeving gaat verkennen en beseft waar geschiedenis, aardrijkskunde, natuuronderwijs en techniek werkelijk betekenen en waar ze (on)zichtbaar zijn.

Na dat jaar ga je met een goed gevulde rugzak naar de Pabo. Dan heb je de rust en de tijd om je te verdiepen in het beroepsbeeld van een leerkracht, in de ontwikkelingspsychologie van kinderen, in het fenomeen spel. Je leert over jezelf, over kinderen, over groepsdynamiek. 

Dagelijks verbind je de theorie aan je eigen handelen, doordat je het zichtbaar mag maken in rollenspelen, performances en praktijkopdrachten. Dagelijks probeer je de geleerde kennis te vertalen naar het aanbod in de praktijk.

Jouw vaardigheden worden getraind in debating settings, je reflecteert in socratische gesprekken en je werkt in constructieve leerteams. Je bent onderdeel van een professionele leergemeenschap op je stageschool. Het leren op je stageschool en het leren op de opleiding zijn voortdurend verbonden. Soms vinden colleges plaats op de stageschool, soms bezoek je lezingen en conferenties, soms haal je je kennis uit de lessen op de Pabo.

Ben ik een dromer, of is dit de voorbode van wat komen gaat? Ik onderzoek beelden van studenten, beelden van mijn collega’s en beelden van het werkveld. 2D en 3D beelden. En ik onderschrijf voor een deel de mening van Jef Staes: We moeten de talenten en passies van onze schapen (h)erkennen. Ik geloof in betrokkenheid. En dat we met elkaar een revolutie kunnen ontketenen.

Terug naar de realiteit, naar mijn mailbox en volle agenda. Naar de vragen die dagelijks gesteld worden. Mijn hart weet het. Mijn hoofd is in de war. En mijn handelen is gericht op kracht, inspiratie en eigenaarschap.

Beste student: Jij wilt toch leerkracht worden? Nou!? Gas erop, aan de slag. Werk aan wat je nodig hebt, laat zien wat je in je mars hebt. En verbind theorie met praktijk.

Beste docent: Jij wilt lesgeven aan studenten? Nou!? Zie wat zij nodig hebben, stem af op hun niveau, en breng ze in ontwikkeling, zet ze in hun kracht. Volg Maria Montessori en leer hen het zelf te doen.

Beste teammanager: Jij wilt leidinggeven aan pabodocenten? Nou!? ...

©Wilma van Esch

Teammanager Pabo