Niet praten, maar doen! Herken je 'em?

Na een lange periode van wachten kan een vrouw eindelijk terecht bij de therapeut. Hij staat goedbekend, een gerenommeerd man met een overvolle praktijk en lange wachtlijsten. Ze hoopt een doorbraak te realiseren in haar grootste angst: Fietsen.

De man geeft haar een hand en vraagt haar waarvoor ze komt en zegt dan: "Kom, dan gaan we naar buiten!" De vrouw kijkt verschrikt. "Wat gaan we doen dan? Gaan we niet in gesprek nu?"

"Fietsen!", zegt de therapeut, "de fiets staat beneden".  Verontwaardigd sputtert de vrouw tegen. "U denkt toch niet dat ik u zoveel betaal om gewoon met mij naar een fiets te lopen en het te proberen? Ik kom voor therapie, voor uw therapie en ga absoluut nu absoluut niet proberen op een fiets te zitten!"

Ik moest smakelijk lachen om deze anekdote, verteld door Wayne Dyer tijdens een van zijn lezingen. Wayne vertelt een verhaal over willen, over echt willen. En vervolgens DOEN, uitproberen, kwetsbaar zijn, het aangaan. Wat een heerlijke spiegel voor al onze hei-sessies, verandervergaderingen, implementatietrajecten, verbeterprocessen.  U-ren vergaderen, met veel mensen, op mooie locaties, met heerlijke lunches, boeiende sprekers en veranderdeskundigen, afwisselende werkvormen. Ik doe met veel plezier mee hoor. Maar die heerlijke spiegel: Kom we gaan naar buiten, pak je fiets. Niet praten maar DOEN! Herken je 'em?

©Wilma van Esch

Trek eens een kaartje ~ over het écht zien van kinderen

Waar herken je een leerkracht in hart en nieren aan? Zijn het de ogen die gaan stralen als ze vertellen over hun praktijk en hun kinderen? Tijdens de lunch op een inspirerende conferentie ontmoetten we elkaar per toeval. Gewoon omdat er een tafel vrij was. "Ik ben allang met pensioen, maar kom nog steeds heel graag naar de conferentie", vertelt hij me. "In de tijd dat ik schoolleider was vroeg ik de leerkrachten kaartjes te maken met de namen erop van ieder kind uit hun groep. In de vergadering vroeg ik hen dan bijvoorbeeld vijf kaartjes bij elkaar te trekken en alles te vertellen wat je van die betreffende kinderen weet aan elkaar te vertellen. En als dat erg weinig was, tja, dan wist je direct wat je te doen stond. Werk aan de winkel!".

We spreken over kinderen zien, echt zien. Over kinderen spreken, echt spreken. Hoe druk we het hebben met organiseren, registreren, structureren. En dus soms nauwelijks iets weten te vertellen over de kinderen met wie we dag in dag uit samenwerken. Gewoon omdat de toetsweek nog niet is geweest. Of omdat het er zoveel zijn. Of omdat ze pas een maand bij je in de klas zitten. Of omdat ze gewoon niet zo opvallen. Of omdat jij nooit hoeft te surveilleren, of gymlessen of beeldend te verzorgen, omdat dat niet op je werkdagen valt.

Ik vind het wel een mooie suggestie. Eén kaartje per kind, in je borstzak, in je handtas, ergens.  Met regelmaat trek je een kaartje, of laat je een ander een kaartje trekken. Of in plaats van WhatsApp te checken op het toilet, trek een kaartje. En mocht je te weinig verhaal hebben, dan weet je wat je te doen staat!

©Wilma van Esch