Altijd jezelf

Het is maar taal, maar taal geeft soms heel duidelijk weer hoe we naar de wereld en onszelf kijken.

We zeggen erg makkelijk ‘Ik was die dag niet echt mezelf’ Maar wat betekent dat? Wat betekent het om wel jezelf te zijn?

Jezelf zijn is heerlijk ontspannen, is de mooiste versie van jou. Dan doe je waar je je goed bij voelt, op plekken waar je je goed voelt.

Maar als je niet jezelf bent of kunt zijn. Wat betekent dat dan? Wie ben je dan?

Kan het niet zo zijn dat dat ook gewoon een versie van jezelf is. Een versie die niet gelukkig is.

Een versie van jezelf die je niet zo goed aanstaat. En waar je je dus liever mee associeert. Dus zeg je maar ‘ik ben niet mezelf’.

Maar volgens mij ben je nog steeds jezelf. Wie kun je namelijk anders zijn? Hij is niet zo leuk, deze versie van jou, maar het is er wel een.

Wil je altijd van me houden, zingt Huub van der Lubbe, al maak ik er een zootje van.

Kun je jezelf en de ander onvoorwaardelijk aanvaarden? Kun je aanvaarden dat dag en nacht bij elkaar horen, onafscheidelijk zijn.

Dood en leven, regen en droogte. Zullen we eens ophouden met te doen alsof die versies niet van ons zijn. Dat zijn ze wel!

Veel mensen streven er voortdurend naar dichter bij zichzelf te komen. Maar je bent er al! Helemaal. Je zit in alle facetten van jezelf.

Alleen merk je op sommige momenten dat je het niet helemaal goed aanpakt.

Dat geldt ook voor de kinderen en volwassenen waar we iedere dag mee leven. Ze zijn al helemaal compleet zichzelf. In alle facetten. Soms uit het zich ongelukkig, maar dat is volgens mij omdat ze de andere wijze van uitdrukken nog niet geleerd hebben, of omdat er iets vreselijk dwars zit.

Maar het zijn wel uitingen van zichzelf. En wellicht zijn er nog meer versies van zichzelf te ontdekken. Vandaar dat we in onderwijs kinderen zoveel verschillende ervaringen willen bieden, zodat ze steeds meer stukjes van zichzelf ontdekken.

Dus: ‘ik ben niet mezelf’ wordt ‘dan ben je wel!’, direct gevolgd door: maar wat zit jou dwars?

(c) Wilma van Esch