‘Een man keek gefascineerd naar het proces van een ontpoppende vlinder. Telkens brak de cocon een stukje open en zoog de vlinder haar vleugels een beetje verder vol. De worsteling was enorm. De man besloot de vlinder te helpen en pakte een schaar. Met een ferme knip hielp hij de vlinder en ontsloot het laatste stukje cocon. De vlinder lag weerloos, was niet meer bij machte haar verschrompelde vleugels vol te zuigen. Zij kon nooit meer vliegen’.
De huidige generatie ouders en leerkrachten wordt ook wel eens schertsend de ‘curlinggeneratie’ genoemd, naar de Olympische sport, waarbij een granieten bol doelgericht over het ijs wordt geschoven. Twee vegende sporters banen het pad voor de schuivende bal, er mag geen vuiltje of oneffenheidje belemmerd werken. Is dat wat onze kinderen nodig hebben: Ouders en leerkrachten die hen zo vlekkeloos mogelijk naar hun volwassenheid begeleiden? Gunnen wij onze kinderen eigenlijk hun worstelingen of zijn we er bang voor? Bereiken we wat we willen met onze goedbedoelde bezorgdheid?
Steeds meer innovatieve scholen gaan gelukkig uit van competente kinderen. Kinderen met volop mogelijkheden om hun eigen processen aan te gaan en hun eigen leringen te trekken. En de volwassene? Die is dichtbij, observeert en grijpt pas in wanneer het te onveilig wordt. Eerder niet.
In de groep van Anneke speelden een vijftal kleuters winkeltje met elkaar. Een vrij repeterend spel, waarbij ze om beurten boodschappen deden bij een juffrouw met een kassa. Een grote, stevige kleuter banjerde daar ruw doorheen. Duwde de keurig opgebouwde rij aan de kant, bestelde zijn boodschappen en stapte dan stevig weg. Om vervolgens weer wat kinderen aan de kant te duwen en eerder dan eerlijk was weer boodschappen te doen. Ik keek verbaasd naar de rustig observerende leerkracht. ‘Doe je niks?’ ‘Zolang hij niemand beschadigt niet’, zei ze rustig en keek weer naar de spelende kinderen. ‘Dit is toch wel erg oneerlijk…’ constateerde ik. ‘Ach’, zei ze ‘dit kind is pas net een dag op school, hij komt uit Polen en spreekt de taal niet. Kinderen begrijpen dat hij het spel nog niet doorheeft en geven hem de ruimte. Er komt zo meteen echt wel een moment dat ze het zat zijn en gaan ingrijpen’. Inderdaad, dat moment kwam en met zachte hand werd het kind gecorrigeerd door zijn vrienden in het spel.
Mooi toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten