Ontmoeting

Het is vrijdag de 13^e. Het gebouw is nagenoeg uitgestorven op wat conciërges en administratieve krachten na. Ik ben op zoek naar iemand van ICT en stuit op de schoonmaker. Een stille, hardwerkende man die ik al tijden in de gangen ontmoet. We knikken altijd vriendelijk naar elkaar, maar ik heb het altijd druk en heb hem nog nooit gesproken. Tot vandaag.

Ik luister naar zijn verhaal, over Polen, over Nederland, over Pool zijn in Nederland. Over grootvader zijn van twee kleinkinderen die perfect Nederlands spreken, maar nauwelijks Pools. Over de verschillende gebieden waar Polen vandaan komen en hoe verschillend de mentaliteiten zijn. Over verdraagzaamheid, culturele gewoonten enzovoorts.

De regen valt met bakken uit de hemel en weerspiegelde mijn gevoel. Tot dit gesprek. De zon breekt door. Buiten mij en in mij. We gaan beiden weer verder met wat we van plan waren. Terwijl ik stapels herinneringen door mijn handen laat gaan, bedenk ik me hoe het zou zijn om net als hij, op latere leeftijd als schoonmaker in een hogeschool te werken. Met mensen als ik, van die drukke, snellopende figuren die altijd bezig zijn. ‘Tot na de vakantie’, zegt hij, ‘dan spreek ik je graag weer’. ‘Ik ga naar een andere werkplek’, zeg ik, ‘maar het was fijn jou ontmoet te hebben’. En heb nu al spijt dat ik nooit eerder tijd heb gemaakt om hem te spreken…

©Wilma van Esch