‘Wist-je-dat-een walvis 40 liter sperma produceert,
als ‘ie ejaculeert?’, roept mijn dochter terwijl we lekker zitten te eten. ‘En
dat daarvan maar 10 liter in het vrouwtje terecht komt, en dus de rest in de
zee. En dan vraag jij je weleens af hoe het komt dat de zee zo zout smaakt als
je zonder erg een slokje zee neemt tijdens het zwemmen!’ Ze proest het uit, het
blijkt een mop. Het eten smaakt direct anders...
Ik denk aan de afgelopen weken in mijn nieuwe
werkomgeving. Ook daar hoor ik veel ‘wist-je-datjes’, bepaald geen moppen of
grappige items. Maar ernstige oorzaak-gevolg constateringen. Ik weet nog niet
zoveel, veel is nieuw, de taal, de context, de ernst. Ogenschijnlijk lijken
oorzaak en gevolg te kloppen, in ieder geval in verband met elkaar te staan en ontstaat
de behoefte de oorzaak aan te pakken. Dus: Wat zullen we doen met deze
ejaculerende walvissen? In een afgebakend gebied laten paren? Kunnen we ze
vangen en hun overdaad aan zaad inperken?
Of is er iets heel anders aan de hand. Wat is nu
eigenlijk het probleem?
In het geval van mijn dochter’s mop is het vies dat je
een slok zeewater inslikt en je nu bedenkt wat daar allemaal in zit. Heel
waarschijnlijk ook een klein beetje walvishoop,
maar wat nog meer. En wat is je kernprobleem? Waarom slik jij het water
in? Wie geef je de schuld? Heb je zelf wel eens iets onbetamelijks in zee
gedaan? Was dat onbetamelijk?
Kortom: Wat is het échte probleem? Wat moet je
onderzoeken en aanpakken om jouw probleem op te lossen? Wiens probleem is het
eigenlijk? Is het een probleem?
Grappig hoe een ejaculerende walvis en twee
puberende kinderen mij helpen in de
reflectie op mijn werk. Zal ik het morgen aan mijn collega’s vertellen, of
toch maar niet. Ik denk het niet. ‘Vertel hem maar niet door, mam’, gaf mijn
zoon me terug, ‘want moppen vertellen kun jij echt niet, je vertelt het zo
slecht dat er niets te lachen valt’. Tja…
© Wilma van Esch
Geen opmerkingen:
Een reactie posten