Eén jaar voorbij...

Precies één jaar geleden stapte ik in een nieuw avontuur wat Pabo Veghel heette. Tussen de verhuisdozen op de markante locatie bij de nonnen, stappend over stapels materialen, stuitend op alle denkbare emoties, van vertrekkende, zittende en komende personeelsleden, ontmoette ik mijn nieuwe collega’s en omarmde ik iets waarvan ik niet zou weten waar het me zou brengen.

 

Het leek op het verhuizen naar een vreemd land. Iedereen woont, slaapt, eet, drinkt en ontmoet, maar niet op de manier die je zelf gewend bent. Ik werd overspoeld door afkortingen, routines, ongesproken regels en wetten en dingen die ik zelfs met mijn onderwijsachtergrond niet direct kon plaatsen. En dan is er maar één weg: Die van het gesprek, van de ontmoeting, van het onderzoek.

We verhuisden, we richtten in, we startten op, we vierden, we moesten wennen. Geen dag hetzelfde, nagenoeg dagelijks iets nieuws. Het bevreemdde me, ik had immers jarenlang mijn kantoor in een pabo gehad, een docentennetwerk met Pabo specialisten voorgezeten en modules en minoren verzorgd op de pabo. Maar nooit in het hart van de pabo, altijd aan de zijlijn. 

Eén jaar voorbij. Nog drie weken te werken. Tussen stapels werk, opnieuw stuitend op emoties van vertrekkende, zittende en komende personeelsleden en studenten sta ik even stil en realiseer me hoe gaaf het is, dit avontuur wat pabo heet...

© Wilma van Esch