De laatste weken ontmoette ik collega’s in beoordelingsgesprekken,
kandidaten in sollicitatiegesprekken, studenten in hun laatste
strohalmgesprekken, maar ook in exit of ‘ja, ik heb het gehaald!’ gesprekken. In
ieder gesprek realiseer ik me hoezeer deze beoordelingen context gebonden en
subjectief zijn. Los van criteria-lijstjes en afspraken, die de schijn van
objectiviteit wekken.
Onvoldoende of voldoende, wel of niet aangenomen,
wel of niet blijven, op dit moment, op deze plek, in deze ontmoeting. Wanneer
je door de situatie heen kunt kijken, zie je mensen in hun eigen, unieke ontwikkeling.
Blijken werkplekken of juist heel krachtig en stimulerend te werken, of niet
het beste in mensen naar boven te halen. Moeten keuzes gemaakt worden, omdat
het jaar ten einde loopt, omdat een baan ophoudt of begint, omdat we een cyclus
van beoordelen kennen. Zo hebben we het bedacht. En daarna begint het opnieuw,
zoals de seizoenen in een jaar.
Soms bepaalt de context dat ik mag oordelen, een
ander moment ben ik het die beoordeeld wordt. Het is een systeem wat we bedacht
hebben met elkaar om de boel leefbaar en georganiseerd te houden. Een boeiend
systeem waarbij de kracht voor mij blijft zitten in de ontmoeting.
Ik ontmoet mensen die geloven in zichzelf, die
weten wat ze willen, die (h)erkennen wat hun sterke en zwakke kanten zijn, maar
ook hun kwetsbaarheid durven tonen, hun passie, mensen die er voor gaan.
Collega’s, kandidaten, studenten. Daar scheidt het kaf zich van het koren, dát
zijn de mensen waar ik graag mee wil werken: Eerlijk, oprecht, naar binnen
kijkend, op zoek naar hun betere zelf in relatie met de ander.
Bijna vakantie…
©Wilma van Esch
Geen opmerkingen:
Een reactie posten