zondag 24 november 2013

Omdat we trots zijn

 Wilma, heb je even tijd voor ons?, vragen Aron en Robi. 2e jaars studenten. Doorgaans als ik die vraag krijg, is er iets aan de hand. Met een docent, met een stageplek, met een toetsing of beoordeling. Niet erg. Daar ben ik voor.

Pabo is een geweldige opleiding, als je de kansen pakt die op je pad komen. Ik gun basisschoolkinderen en ons werkveld dat ze geweldige leerkrachten krijgen, die ogen openen, die de wereld laten zien, die plezier laten ervaren en die kinderen laten ontdekken hoe geweldig het is om betrokken te zijn en in flow te raken. Daarom wilde ik op een pabo werken, omdat daar het zaad wordt geplant, omdat dat de broedplaats is van mooie mensen.  Maar lang niet alle studenten staan er zo in. Het is veel vinken in plaats van vonken. Ik merk dat het me soms frustreert: Wat voor een leerkracht word je, als je op deze wijze studeert.
Maar… vandaag komen er twee stralend binnenlopen, met een vraag. Een grote groep studenten is afgelopen jaar overgegaan naar het 2e jaar. We hebben een feestelijke P-uitreiking gehad, met trotse ouders en een terecht podium. In de zaal zaten 15 studenten die wél over waren, maar één OJW onderdeel nog niet gehaald hadden. Nu wel. De toets zit erop. En ze willen een P-uitreiking, met alle docenten, met hun ouders, omdat ze trots zijn. Nou graag! We gaan het vieren. De datum wordt geprikt, uitnodigingen verzonden, het team zal erbij zijn. En het programma, daar zorgen zij voor. Zij zijn trots, ik ben blij.
Het is niet wereldschokkend, het is maar een klein feestje, maar toch… we doen het samen!

©Wilma van Esch

Geen opmerkingen:

Een reactie posten