Waarom komt u eigenlijk? ~ Het tien minutengesprek

‘Waarom komt u eigenlijk op gesprek?’, vraagt de mentor van onze zoon op een late dinsdagavond. Die vraag komt vreemd binnen. Terwijl we gaan zitten, geef ik aan dat we graag horen hoe school naar ons kind kijkt. Zoonlief zelf wil niet meer mee. ‘Ze weten toch niets over mij te vertellen, behalve mijn punten, en die heb je gezien’.  Ik ben benieuwd naar de opmerkingen van docenten in de docentenvergadering. Er komt een lachje en een ongelovige blik; ‘Over kinderen die het goed doen hebben wij het niet. Stelt u zich voor dat we dáár ook nog over zouden moeten vergaderen. Dan zaten we er nu nog’. Ik doe een volgende poging: ‘Maar u heeft hem als mentor, wat valt u op in de klas’. Nou, niets dus. Ons kind doet het goed (Kijk, zijn punten!), hij is rustig, doet zijn werk. We doen allerlei pogingen, maar eigenlijk is de conclusie dat zoonlief gelijk had. We lopen naar buiten en zeggen voor de zoveelste keer tegen elkaar dat we niet naar ouderavonden moeten gaan. Het voegt niets toe.

Makkelijk om daar een column over te schrijven en mijn collega’s in het veld af te vallen. Maar hoe doen wij het, hoe doe ik dit? Tijdens de signaleringsvergaderingen passeren in een vlot tempo de problematische gevallen de revue. De rest wordt positief bevonden, we gaan gauw door. We zijn met veel collega’s, veel meningen. Tijdens de lunch passeren heel soms mooie verhalen over een student die iets bijzonders heeft gedaan, maar doorgaans worden studenten besproken waar het niet goed mee gaat. Afgelopen jaar stopte een studente die jarenlang bij ons gestudeerd had. Ze had een brief geschreven aan ons team, met als kern: ‘Jullie hebben me niet gezien’. Die kwam binnen, deed pijn. Uit de kwartaalevaluatie van studenten blijkt dat ze de sfeer plezierig vinden en positieve, zorgzame aandacht van docenten ervaren. Maar zien wij ze, herkennen wij talent en eigenheid? Ik denk na over grote campussen en hogescholen met honderden studenten. Hoe doen zij dat? Word je daar gezien? Is het nodig om gezien te worden?  

Het is niets nieuws: Ouderavonden waar leraren ouders niets te vertellen hebben, behalve de uitslagen van de toetsen. Omdat een kind het goed doet, leuk is, en gewoon lekker meedoet. Prima rapport, ga zo door! Is dit erg? Maak ik me onnodig druk? Wil ik graag bevestiging en aandacht, en vooral leuke anekdotes horen over mijn zoon, waaruit blijkt dat ze hem kennen en zien?

Gelukkig is er Magister, het magistrale systeem van waaruit ik thuis mee kan kijken. Twee keer is zijn telefoon in genomen, één keer was zijn huiswerk niet af  en hij is naar de dokter geweest. De punten zijn ge-update en goed bijgewerkt. Ach, wat zeur ik, het gaat goed. ‘Waarom komt u eigenlijk?’ De vraag ebt nog wat na, ik weet het eigenlijk ook niet meer. Sorry voor de storing...beetje dom van ons.

©Wilma van Esch