woensdag 29 januari 2014

Dr. Phil

Waarom ik naar Dr. Phil kijk? Echt geen idee. Het fascineert me mateloos.
Waarom willen mensen publiekelijk zulke heftige ontboezemingen doen? Waarom laten ze zich zo koeionerend toespreken door deze normatieve zogenaamd altijd correcte televisie psycholoog?  Zijn het acteurs, is het een vooropgezet en gespeeld drama, waar ik met twee voeten intrap? Of is het echt waar en laten mensen zich op deze wijze tentoonstellen?

Vandaag zag ik een meer dan droef verhaal van een compleet ontwricht gezin vol geweld, depressie, drugsgebruik. Kinderen die het heel slecht maken. Open en bloot op tv. Au!

Dr. Phil oreerde, pauzeerde en zette weer aan met zijn nasale dramatische preekstem. Pijnlijke filmpjes en gebeurtenissen. Dr. Phil acteert even boos. Het publiek applaudisseert of reageert verontwaardigd. Hij weet precies wanneer hij zijn adem even in moet houden en toe gaat werken naar een dramatisch hoogtepunt of vernederende climax. En telkens opnieuw een veroordelende, moraliserende boodschap. En op het einde…tadaaaaa… daar verschijnt de redder in nood.  Er is een therapie, een toevluchtsoord, een afkickcentrum, een plek. ‘I will take care of you, but you have to do it’. “Thank you, dr. Phil, you saved my live”. Tranen. Applaus. Hand in hand met zijn al even correcte vrouw loopt dr. Phil babbelend het podium af. Brrr…

Ik hoef dit niet te doen, tv heeft een uitknop. Een keuzemenu. En toch… ik kijk. Ik kijk tot aan de aftiteling toe. Alles waar iemand zich aan ergert, zegt vooral iets van die persoon zelf, heb ik al vaak mogen lezen. Maar ik heb geen idee. Wat zegt dit van mij?

Dr. Phil.
Brrr… ik gruwel. Enorm. Maar eens in de week kan ik het niet laten, ik kijk… 

© Wilma van Esch

Geen opmerkingen:

Een reactie posten