Hoe anders is anders

‘Als bij jouw kinderen het dak van de school instort, ga je dan ook helpen?’ vraagt schoolleider Malika me, met haar open, nieuwsgierige blik. Ze vraagt honderduit. We zitten in de schaduw van een grote mangoboom, die vorig jaar nog dienstdeed als haar kantoor.  Malika is directeur van een vrij nieuwe school met vijfhonderd leerlingen, in Kenia. Groep 1 tot en met groep 6 en volgend jaar dus ook een groep 7. Ik mag haar coachen, als onderdeel van de tweejarige schoolleidersopleiding die zij volgt bij Teachers 4 Teachers.

Het dak van twee aaneengesloten lokalen heeft het begeven. Een deel van de kinderen is naar huis gestuurd, een deel wordt onderverdeeld bij een andere groep. En de ouders verzamelen zich bij de boom. Een groep vrouwen in kleurrijke gewaden, met kinderen op hun rug gebonden. Ze sjouwen het kapotte riet weg en hebben nieuwe matten gemaakt, zodat de lokalen na een paar dagen weer in gebruik genomen kunnen worden.

Honderdduizend vragen schieten door mijn hoofd: ‘Waar zijn de mannen?’ ‘Hoe lang houdt dit dak het, is het stevig genoeg?’ ‘Binnenkort start het regenseizoen, en dan?’. 

 

 

 

 

Aan de overkant van het plein zitten honderdvijftig kleuters in een klaslokaal. Eén juf. Ze repeteren eindeloos de telrij van 1 tot 50. Voorzeggen, nazeggen, voorzeggen, nazeggen.

Eigenlijk zijn er twee leerkrachten voor deze groep, maar eentje heeft van de week een doodgeboren kindje gekregen en ligt nog in het ziekenhuis. Vervanging is er niet, dus organiseert Malika slim. Af en toe alle honderdvijftig bij elkaar. Af en toe een groep wachtend in de schaduw buiten en een deel met instructie binnen. En ze heeft een ochtend/middagverdeling gemaakt, zodat het allemaal te behappen is voor leerkrachten.  

Op het plein loopt een jongen van een jaar of tien, duidelijk verstandelijk gehandicapt. Malika vangt mijn blik en licht toe ‘Hij komt uit een naburig dorp, we weten niet precies waar hij woont. Hij is niet helemaal goed. Hij kan niet naar school, maar hij is hier iedere dag. Hij doet geen kwaad hoor. Als hij te onrustig is, sturen we hem weg’. De jongen maakt geen contact, maar gaat met een grote glimlach op een stapel stenen achter ons zitten. ‘Waar waren we gebleven?’, vraagt Malika, ‘O ja, de feedback op de les die we zojuist gezien hebben. Goed he, deze leerkracht is ongeschoold, maar die heb ik zelf ingewerkt’. Ze lacht haar gulle lach en pakt mijn hand. ‘Is het erg anders dan in Nederland?’ 'Ja, Malika, het is echt heel anders...'

 

©Wilma van Esch

Teachers 4 Teachers ~ Schoolleaderscours 2014 – 2016 ~ Maart 2014