Let us pray

Ieder vergader- of trainingsmoment op de plekken die ik bezoek in Kenia begint met een gebed. Moslims en Christenen zitten gebroederlijk door elkaar. Dan weer is het een Christelijk gebed, dan weer een Islamitisch, afhankelijk van de voorbidder. Ieder teamlid sluit zijn of haar ogen, vouwt de handen en bidt mee. De afronding van de bijeenkomst is ook een gebed. Een uiting van dank, een opsomming van de reden van dankbaarheid op deze dag. Een uitgebreide speech, door wisselende mensen uitgesproken.
Wanneer ik in kleine setting uitspreek hoezeer ik onder de indruk ben van deze verbondenheid en vanzelfsprekendheid, kijken mijn gesprekspartners me verbaasd aan.  Hoezo bijzonder, is dat in Nederland dan niet zo? Er is toch maar één God, of je nou Christen of Islamiet bent. Wat zou er niet kunnen dan ? Tja, hoe leg ik dat uit...

Een directeur vertelt hoe ze drie jaar geleden is overgestapt van het Christelijke naar het Islamitische geloof. Er zijn nauwelijks Christenen in haar dorp. Een bezoek aan de kerk betekende een enkele reis van zes uur. Ze bad veel, maar altijd alleen in haar eigen huis, ze miste het gedeelde gebed. En dus besloot ze op 44 jarige leeftijd over te stappen. Zodat ze de vieringen in de moskee kon bijwonen. Ze glimlacht terwijl ze het me vertelt,  haar handen gekruist op haar borst. ‘In mijn hart ben ik natuurlijk dezelfde, en in gedachten verander in de gebeden een beetje, ik heb gewoon nog steeds mijn eigen geloof'.  

We gaan uit elkaar en nemen hartelijk afscheid met omhelzingen en handschudden. ‘See you tomorrow!’, roep ik terwijl ik de auto in stap. ‘If God wishes…’ is het standaard antwoord. De Keniaanse warmte is niet alleen voelbaar in de zonnestralen maar vooral via de mensen. ‘Yes, if God wishes…bless you and thank you for today!'.

 

©Wilma van Esch