Ooit mocht ik
met een groep pabo-studenten deelnemen aan een workshop verzorgd door een mens
met ADHD. Hij startte met een mooie werkvorm. Iedereen in de ruimte kreeg een kaartje
met een opdracht. Bij een seintje van hem moest je je opdracht gaan uitvoeren. Ik moest de stoelen in
de ruimte opstapelen. Bij het startsein gebeurde wat vreemds, iedere keer als
ik een stoel stapelde, pakte een ander hem eraf. Iedereen deed wat anders,
totale chaos was het effect. Er werd getrokken
aan stoelen, gelachen, geïrriteerd gereageerd. En mensen keken elkaar vol verbazing
aan. Toen we de opdrachten gingen vergelijken, bleek dat de een de stoelen in
een kring moest plaatsen. De ander in rijtjes, ik dus stapelen. En zo nog meer.
Hij gebruikte de metafoor als start van zijn boeiende betoog hoe het is om ADHD
te hebben en hoe leerkrachten hiermee om zouden kunnen gaan. Een fijne sessie!
Onlangs was
ik in een organisatie die werkt met kinderen. En daar bekroop me ditzelfde
gevoel. Iedereen was heel druk bezig zijn opdracht zo goed mogelijk te
realiseren. Maar de doelstellingen leken niet afgestemd. Met de beste
bedoelingen van de wereld werkten mensen elkaar tegen, omdat ze gefocust waren
op hun eigen opdracht. Divisies en afdelingen met eigen deadlines, eigen
doelstellingen. Samen werkzaam in diezelfde ruimte, de ruimte van de kinderen,
de ruimte van de medewerkers.
Gelukkig werd
er niet aan kinderen getrokken (wel aan de medewerkers!), maar er werd ook niet
gelachen. Er werd vooral geïrriteerd gereageerd. En niet gepraat of écht
geluisterd. De woordenwisseling was gericht op de eigen opdracht.
Wat is het
toch jammer dat ik vergeten ben wat het advies van de man met ADHD was… Of was
het zo simpel als je realiseren waar je mee bezig bent en samen de dialoog aan
gaan. Stilstaan bij de ander. En dan afspreken wat je samen wilt, rijtjes,
stapelen of een kring.
Maar vooral
je even realiseren waarom je samen in die ruimte bent én dat je een keuze hebt.
In gesprek gaan, samenwerken of gewoon lekker naar buiten lopen. Of rustig op
een stoeltje gaan zitten en de boel met een glimlach bekijken. Heerlijk, het
zootje wat we samen kunnen creëren, gewoon omdat je de opdracht van de man met
ADHD heel serieus hebt genomen 😉.
Wilma
Mooie anekdote en de moeite van het overdenken waard. Ik herken je beschrijving, ik zie ook het tegenovergestelde. In de klas krijgen de kinderen meestal allemaal dezelfde opdracht (soms met een ietwat aangepaste instructie) en moeten ze allemaal hetzelfde doen. En dat terwijl ze eigenlijk iets anders willen, kunnen, nodig hebben of aan kunnen. Ook dat moet verschrikkelijk frustrerend zijn. Ze kunnen niet zomaar iets doen vanuit eigen initiatief, creativiteit, behoefte, passie, nieuwsgierigheid, ondernemerschap of innerlijke drang. Ze moeten doen binnen vier muren wat op het rooster staat. En meestal vaak nog in stilte, zelfstandig zoals is voorgedaan voor de leerkracht. Als je erover nadenkt, kun je er veel kritische kanttekeningen maken. Dan hoop je maar dat ze een fijne leerkracht, een begripvolle ouder of een vriendelijke buurvrouw treffen. ;0)
BeantwoordenVerwijderen