Special Needs

Omdat de directeur die ik zou bezoeken met acute malaria is opgenomen in het ziekenhuis, ga ik naar een school dichtbij ons resort. Een grote stadsschool in Ukunda, met meer dan duizend leerlingen. Mwanarusi geeft daar leiding. Er zijn ook twee klassen voor kinderen met special needs. Terwijl we over het plein richting die unit wandelen vraag ik of het vaak voorkomt dat oudere vrouwen nog kinderen krijgen die niet helemaal in orde zijn. Ja, beaamt ze, maar datzelfde geldt voor moeders van 9 en 10, hun kinderen zijn vaak ook mentaal niet in orde. Ik slik even. Meisjes van 9, 10. Door wie en hoe zullen zij zwanger zijn geraakt?

Mwanarusi heeft de schoolleideropleiding van T4T anderhalf jaar geleden afgerond en volgt nu de opleiding als coach. Als we haar kantoor inlopen, loopt een  jongen van een jaar of 13 met ons mee. Zij mond hangt open, er loopt wat speeksel uit, zijn ogen staan uit elkaar en kijken niet in dezelfde richting. Hij lacht een grote lach als hij haar ziet. Loopt door het kantoor, raakt de stoelen, de tafel en de schouder van Mwanarusi aan. Zij lacht een even grote lach, geeft hem een aai over zijn rug. ‘Goodmorning Joshua, now go back to your classroom’. Hij blijft wat drentelen, lacht zijn grote lach en slentert dan het kantoor uit. ‘Hij komt ons iedere ochtend even begroeten, vindt ‘ie fijn’, zegt ze terwijl ze haar spullen klaarlegt voor ons gesprek.

Dan komt een grote jongen haar kantoor binnengelopen. Wij zitten inmiddels. Hij is mager,  ademt hoog, zijn ogen bewegen onrustig, maar hij staat stokstijf in een hoek. Er volgt een fel gesprek in Swahili. Fel door Mwanarusi, de jongen kijkt onrustig. Tussendoor praat ze me bij. ‘Hij is een van onze special needs kinderen die doorgestroomd is naar het regulier. Zijn niveau is heel laag. Hij is bij de poort tegengehouden omdat hij een mes had. Hij ontkent’. Weer praat ze hard en streng tegen de jongen. En dan naar mij ‘De bewaking wil dat de politie komt, ze willen hem overleveren. Maar dat wil ik niet. Zijn niveau is veel te laag, we zijn al zover gekomen. Als hij naar de politie gaat, raken we hem kwijt’.  Na een kwartier stuurt ze hem weg. Hij kijkt nog even angstig als toen hij kwam. ‘Geen politie’, zegt ze nogmaals, ‘ik ga in gesprek met zijn ouders. Zijn niveau is veel te laag om te begrijpen wat hem overkomt. Kom, we gaan aan de slag’.

Inmiddels zijn twee andere schoolleiders ook binnengekomen. Ik bedenk me hoezeer de kinderen van deze school boffen met Mwanarusi. Een directeur met een groot hart voor kinderen en voor haar school. Een die van aanpakken weet. ‘Ik heb een casus waarmee ik niet zo goed weet wat te doen, mag ik die inbrengen?’. Graag! Onze werkochtend is begonnen.

©Wilma van Esch ~ schoolleadercourse T4T ~ www.teachers4teachers.nl