Met je stomme grapjes…
1 april – fools day
Lang, lang geleden liep ik stage op een school, waar 1 april écht lachen, gieren, brullen was. In de koffiekamer werd bekokstoofd welk kind nu de dupe zou zijn. Opdracht: Alle klassen langsgaan óf voor het plintentrapje óf voor het doosje met de knoopsgaten. Dikke pret vooraf. Gieren en dijen kletsen als het betreffende kind onnozel en verlegen de klassen inkwam. Schateren na afloop, wat was het weer leuk vandaag. ‘Hij had het niet door he? Hahahaha… ‘ Wat voelde ik me ongemakkelijk tussen die schuddebuikende collega’s.
Gisteren kreeg ik een mail. De manager van één van de organisaties waar ik voor werk roept zijn team op schoonmaakmiddelen mee te nemen en de handen uit de mouwen te steken voor de komende open dag. Want er zijn al te weinig aanmeldingen. Dus draag allemaal je steentje bij.
Ieder mailbericht wat binnenkomt lees ik met (wellicht te) serieuze aandacht. Ik weeg af wat ik er mee moet of mag. Soms lees ik met een ‘dit kun je toch niet serieus menen of vragen’, Nu voelde ik verontwaardiging in me opborrelen. Het is een optelsom. Pedagogisch medewerkers hebben geen tijd om met kinderen te spelen, omdat de schoonmaak al lange tijd ziek is en we schoon en hygiënisch boven spelen met kinderen hebben gezet. Of leerkrachten die voor de eindejaar schoonmaak in basisscholen, emmers en sop van het thuisfront meekomen omdat school onvoldoende poetsmiddelen heeft. En dus trap ik nu er met twee voeten in en rook uit mijn oren. Omdat het een grapje is, maar vaak ook niet.
De socials staan vol met idioterie. Van oprechte, goedgelovige mensen die voor de camera een prank mogen ondergaan en vervolgens viral gaan. Hoe stupider je reageert, hoe meer likes. Het is een dun lijntje. Humor en humorloos. Grappig willen doen of kwetsen.
Jaren terug kregen we nieuwe briefjes van honderd, met een snip erop. De bank had een grap bedacht. Als de snip op het biljet niet knipoogde bij heen en weer bewegen, was er sprake van een vals biljet. Je mocht je briefjes inleveren. Ik had er niks van meegekregen, maar zag ’s ochtends een rij voor de bank, met volwassenen die hun biljet richting de hemel op en neer bewogen. Eerlijk gezegd kon ik daar wel om grinniken.
Maar roasts, cabaretiers die mensen belachelijk maken. Ik houd er niet van. Ik vraag me regelmatig af waarom mensen het leuk vinden om anderen voor de gek te houden. Dingen verzinnen waar een ander wel in moet trappen.
Een grapje van een team leraren tegen één kind wat rond mag langs de klassen. En alle kinderen van de school die mee mogen lachen. Een manager die voortdurend ‘moet je lezen’ informatie stuurt en dan zo’n bericht ertussen stopt. Die machtspositie en ongelijkwaardigheid maakt het voor mij echt stukken minder grappig. Het levensechte karakter van de vraag die je gesteld wordt, waardoor je er natuurlijk in gaat trappen. Hoe groot is de kunst om dat voor elkaar te krijgen.
Je mag me bestempelen als humorloos of té serieus. Geintje, moet kunnen. Eerlijk gezegd vind ik dat ook, ik ben dol op lachen, lol maken, geintjes. Maar mensen voor de gek houden. Niet leuk. Niet.
Een dag later. Het is nog steeds geen 1 april. Mijn tweede reactie is milder. Ik zie een hardwerkende manager die het team wil verrassen met een grapje. Die mensen een lach en ontspanning gunt, achter hun pc. En in dat team zitten ook humorloze zuurpruimen zoals ik. Die je grap gaan analyseren. Of uitleggen. Tja… nou dat.
#Gelukkigistbijnatweeapril #Humorloos #Metjestommegrapjes #Welbevinden #Kindontwikkeling
