Udo, Joe en een onbetrouwbaar geheugen

Via internet lees ik dat Udo Jürgens overleden is. Meteen verschijnt de LP van mijn ouders uit de jaren 70 op mijn netvlies. Gek hoe een geheugen werkt, kennelijk lag dit nog ergens in een laatje in mijn hoofd opgeslagen en heb ik het nu direct paraat. Ik open YouTube om even wat nostalgie te proeven en tik ‘Ein festival der Liebe’ in, het liedje van Udo waar wij zo heerlijk op meezongen. Ai, blijkt helemaal niet van Udo te zijn, maar van Jürgen Marcus. Nooit van gehoord!  Dan door naar ‘Du’. Heerlijk, die uithalen ‘Duuuuuhuuuhuu’. Dat is in ieder geval van… niet dus. Natuurlijk niet, ‘Du’ is de hit van Peter Maffay. Maf hoor…dat wist ik eigenlijk ook nog wel.  Ken ik überhaupt wel liedjes van Udo?? Youtube toont me ‘Griechischer Wein’. Die ken ik nog, maar dat blijkt ook voor mij de enig bekende hit. Ik google LP hoes Udo Jürgens maar herken er niet één plaatje van. Tjonge, fraai hoor, dat geheugen van mij, terwijl ik het zo zeker wist...

Ik durf mezelf te verontschuldigen. Ik was een kind, het was bepaald niet mijn lievelingsmuziek. Maar hoe bizar werkt het geheugen. Ik zou durven zweren dat ik me die LP hoes en de liedjes goed herinnerde. Zonder blikken of blozen. Hoe vaak durven mensen beweringen te doen op grond van hun herinneringen die levensecht lijken?  Over ernstiger zaken dan de herinneringen aan de muziek op zondagmiddag in de huiskamer. Een mooi lesje levenswijsheid op de maandagochtend dankzij Udo. Niet zomaar vertrouwen op je levendige, zelfverzekerde geheugen. Eerst toch maar eens uitzoeken of het écht klopt, wat dat geheugen je presenteert.

Ik wil de computer afsluiten, maar dan valt mijn oog op een nieuw bericht: ‘Joe Cocker overleden’. Ach nee, Joe Cocker… prachtstem, prachtliedjes. Prachtliedjes!! Er is niks mis met mijn geheugen…zelfs without a little help from my friends weet ik zo een hoop hits te noemen. Andere tijden, andere beleving, andere doorleving. Ik hoef niet te verifiëren, deze ken ik echt. Toch mooi, het geheugen...

©Wilma van Esch