Rolmodel, of toch niet?

Wat kwam dat hard en ongelooflijk binnen! Het moment dat ik ontdekte dat geweldloze activist / pacifist Mahatma Gandhi bijzonder slecht met zijn vrouw omging. De liefdevolle uitstraling, zijn waardevolle leven, was het slechts een mythe? Of was Gandhi gewoon een bijzonder mens met een zwart randje. We zijn geneigd mensen neer te zetten als Good Guy of Bad Guy. Zeker als ze een invloedrijke positie innemen. Voorbeelden en berichtgevingen versterken ons beeld. En wat is het heerlijk om mensen te idealiseren. En na te streven ook zo te leven. We tillen elkaar op…

Misschien was de ontluistering het grootst toen ik als jonge puber een actieve rol in de kerk had. Me druk maakte om lezingen, liedteksten, gedichten. Verhalen om mensen na te laten denken, te spiegelen aan hun eigen leven. Introspectief. Ik kende die woorden destijds natuurlijk niet, maar terugkijkend denk ik dat het dat wel was. Meditatieve ontmoetingen met krachtige woorden en beelden. Ik schoof als jonkie aan in de parochieraad en heb het een jaar volgehouden. Ontdaan door de wijze van omgaan met elkaar, door het eigenbelang, opportunisme en machtsspelletjes. Niet dramatisch, het was een gezonde kentering, want dat wat ik graag wilde kreeg op een andere wijze vorm.

In dezelfde tijd bleken mijn ouders toch niet de superhelden te zijn, waarop ik gehoopt had. Flikte mijn eerste liefde me een nare streek. En ontdekte ik dat sprookjes vooral sprookjes zijn. En mensen mensen.

Ik ben wel wat gegroeid, in de afgelopen jaren (😉). Ik weet niet of het nuchterheid, relativering of wijsheid is. Iedere goeroe, idealist, fantastisch rolmodel dat heel hard roept wat we allemaal wel of niet  moeten doen heeft zelf ook een zwart randje. De heftigste anti-rokers zijn vaak zelf fervente rokers geweest. De grootste pedagogen, tja…

Wat ik vooral wil is werken met mensen die niet zo heel hard van de toren blaten hoe je moet leven, werken, loslaten of vastpakken. Maar met de mensen die het laten zien, doorleven, voorleven. En af en toe kwetsbaar durven zijn in hoe moeilijk ze dit zelf vinden. Die openstaan voor gezonde feedback.

Spijtig dat Gandhi's vrouw niet opgewassen was tegen haar geweldloze goeroe-gemaal. Dat was meer dan gezond voor hem geweest! En had hem een mooier mens gemaakt… Toch?

©Wilma van Esch 2017

Gezellig naar het terras - mama vindt jou niet lief!

Op het terras in het bos zitten twee gezinnen. Jonge gezinnen. Allebei een kind in de peuterleeftijd. Wij ploffen neer. Koffie!

Onwillekeurig ga ik vergelijken. Meisje aan de linkerzijde heeft een speelkleed op de grond liggen. Vol speelgoed, een boekje, een boot waar blokjes in en uit kunnen, een popje. Een tuitbeker met drinken. Genoeg te doen, maar ze wil weg. Iedere keer opnieuw. Moeder staat telkens op en plant haar terug, op het kleed. Trekt haar sokjes omhoog.

Jongetje rechts gaat op onderzoek uit. Hij struint een beetje rond. Er is veel ruimte, zand op de grond, een bankje om op en af te klimmen.

Moeder aan de linkerzijde probeert het meisje aan het spelen te krijgen. Het is best een benauwde dag, moeder en meisje lijken een beetje geïrriteerd, kijken broeierig. Vader kijkt op zijn telefoon.

Vader en moeder rechts zijn in gesprek met elkaar. Kijken af en toe naar de ontdekkingsreiziger die klautert, veel babbelt en vertelt, tegen niemand in het bijzonder. Zand voelt, en zijn territorium vergroot. Hij loopt steeds een stukje verder weg.

Het meisje kruipt opnieuw van haar kleedje af, moeder zet haar terug. Het eten wordt gebracht. Moeder neemt haar op schoot. Meisje wringt zich verhit uit de armen van haar moeder. En begint te huilen. 'Kinderstoel', vraagt de gedienstige ober. 'Ja fijn!', zeggen de ouders tegelijkertijd.

Meisje heeft al van het fenomeen planking gehoord. Gaat volledig gestrekt tegenwerken en is bijna niet in het stoeltje te proppen, maar moeder is sterker. Inmiddels bereikt het volume van het meisje het hele terras. Moeder sust, kijkt gegeneerd rond, zegt; 'Zo vind ik jou niet lief!' 'We gaan nu eten'.  Vader is inmiddels begonnen aan zijn bordje eten.

Het gekrijs wordt natuurlijk ook waargenomen door het jongetje. 'O', hoor ik hem zeggen. 'Meisje is verdrietig'. Hij kijkt haar kant op, zijn spel stopt. 'Ja, verdrietig', zegt vader en vraagt het jongetje aan tafel te komen. Dat is 'ie even nog niet van plan. Hij sjouwt richting bospad, waar grote boomstammen liggen die uitnodigen om erop te klimmen. De ouders zijn weer in gesprek en lijken niet te zien hoe snel hij kilometers maakt. O, toch wel. Vader loopt erheen en ziet hoe zijn zoon probeert op de boomstammen te komen. Rustig kijkt hij toe of het lukt, maar ze zijn wel erg hoog. 'Kom!' nodigt hij uit. 'We gaan eten'. Het jongetje loopt rustig mee, klimt op het bankje bij de tafel en pakt zijn glas. 'Meisje huilt', zegt hij. 'Ja, meisje huilt. Lust je tosti?'

De ouders links eten hun bordje leeg. Moeder praat voortdurend tussen de happen door. Hoorbaar voor het terras.  'Ben eens stil', 'Mama vindt jou niet leuk hoor!'. 'Wat zullen de mensen nu wel niet denken'. Het heeft geen zin. Ook de speeltjes die verhuizen van het kleed naar de kinderstoel worden aan de kant gekiept.

Onze koffie is op, wij gaan weer verder het bos in. En ik denk na. Over opvoeding en haar subtiliteit. Hoe alles er toe doet.  In iedere situatie. Zonder te willen oordelen over deze situatie, wat ik onwillekeurig door de observatie natuurlijk al doe. Aansluiten bij de behoefte van je kind, luisteren naar je eigen behoeften, soms gaat het moeiteloos, soms is het ingewikkeld. Soms ben je gestrest en creëer je met je allerbeste bedoelingen nog meer stress.

Waar ligt je aandacht, wat was je plan, wat heeft je kind nodig, wat kun en wil jij geven, hoe gaat het met je? Hoe gaat het met jullie?

Maar wat nagalmt is toch wel 'Mama vindt jou niet leuk, wat moeten de mensen wel niet denken'. Auw!

© Wilma van Esch

Driedaagse ontmoeting aan zee: Welkom!

 

Ken je dat? Zo’n vriendschap met iemand uit een hele andere hoek en toch zoveel raakvlakken ervaren!

Die vriendschap heb ik met chefkok Ben Snackers (www.dezesdesmaak.com). Al jaren spreken wij over voeding en opvoeding. Over goed bedoeld verkeerde dingen doen, over (on)macht, over bewustwording. Over al je zintuigen benutten, over goed luisteren naar de wijsheid in jezelf. Ben heeft veel gereisd, uitgeprobeerd, ontdekt en concepten toegepast in restaurants. Eten kan mensen verrassen, verleiden, versterken. Zijn gesprekken met gasten leidden vaak tot diepgaande verkenningen over jezelf ontwikkelen, in de wereld staan en doen wat goed voor je is.

Op mijn vakgebied voer ik ook deze gesprekken, maar dan over het opvoeden van kinderen. Stilstaan bij je eigen ontwikkeling en biografie, het in de wereld staan en kinderen in diezelfde wereld op eigen benen leren staan. Doen wat goed voor je is.

Hierbij zie je onze uitnodiging. Om met ons het gesprek aan te gaan, om te ervaren, te ontmoeten, te proeven. Van 12 t/m 14 augustus op camping de Molenhoek, Kamperland, Zeeland.

We nodigen mensen uit die al jaren werken met kinderen of met professionals die werken met kinderen. In kinderopvang, basisonderwijs, mbo, hbo. In kleine setting gaan we wandelen, in gesprek, eten, proeven, koken, ervaren en ont-moeten. Zodat je met een flinke dosis energie, inspiratie en hopelijk nieuwe inzichten terug komt op je werkplek.

Meer informatie of aanmelden? Mail of bel me gerust! info@wilmavanesch.nl - 06 53613010

Hartelijke groet, mede namens Ben Snackers,

Wilma van Esch

** Waarom Camping de Molenhoek? Omdat eigenaresse Kim Bliek een groot hart heeft voor kinderen, voor bewustwording in voeding en opvoeding en ons graag gastvrij wil ontvangen. Daarom Camping de Molenhoek.