Er zijn
studenten, waarbij je in één oogopslag ziet dat ze gegroeid zijn. Zelfbewust,
gezonde spanning voor het assessment, maar ook wel een goed gevoel om weer een
fase af te ronden. Ik zie studenten met werk van kinderen in hun handen. Niet omdat
dat gevraagd wordt, maar omdat ze hopen dat ze het in kunnen brengen, omdat ze
zo super trots zijn op wat kinderen neergezet hebben. Ik zie studenten die
zichzelf na een dip weer hebben vastgepakt en er staan. Heerlijk, de kracht van
jonge potentials. Zelfs al lukt het niet en krijgen ze een bijstelling: Er is
groei, er is ontwikkeling en er is kracht.
Maar ik zie
ook studenten die gaan prijsschieten. ‘Ik zie wel wat ze ervan vinden’. Die werk
in durven leveren waar onzorgvuldigheid vanaf straalt. Dat is geen stoere
authenticiteit, dat voelt als onverschilligheid. En ik merk dat het me wat
doet. Het geeft een kick om te zien hoe studenten groeien, wat ze teweeg
brengen, hoe ze zichzelf en de wereld ontdekken. Het is een afknapper dat er
mensen zijn die zelf al weten dat het niet op orde is en toch opgaan en niet
bijvoorbeeld de zelfbewuste keuze maken om deze ronde niet mee te doen. Omdat
het niet goed genoeg is en er werk verzet moet worden om het te vervolmaken.
Deze week
bemerkte ik bij mezelf échte verontwaardiging. Ik zie met hoeveel zorg mijn
collega’s zich in tweetallen inlezen en voorbereiden. Hoe we een uur een
intensief assessment aangaan en in geval van niet halen degelijke bijstellingen
of ontwikkelingsgerichte feedback formuleren. Een forse investering die we met
heel veel plezier doen.
En dan
die houding van: ‘Ik zie wel wat ze ervan vinden’. Ik hoop dat mijn collega’s
diezelfde verontwaardiging gaan voelen. Dat zij die oneigenlijke investering
niet meer willen maken en daar duidelijk in worden. Vooraf helder zijn in hun begeleiding:
Kom als je er klaar voor bent en we ontvangen je met open armen. Als jij
investeert, investeren wij. Met plezier en met trots.
Als die
verontwaardiging in iedere ontmoeting en afstemmingsmoment gevoeld wordt,
wellicht maakt dat deze studenten scherper, alerter en zelfbewuster. Vooral omdat
we zulke mensen nodig hebben, in de toekomst. Alerte, zelfbewuste mensen met
passie voor het onderwijs, voor het leven. (En hopelijk dan binnenkort ook
volop werkgelegenheid om door te groeien en ons onderwijs te verrijken. Nieuwe,
frisse winden door onderwijsland, hoe fijn is dat!)
Wilma van
Esch, ooit ook student.
Nu teamleider FHKE pabo Veghel
