Ik gun je veilig

Hoe oud zal hij zijn? Een jaar of vijf? Zijn mountainbikeje ligt op het gras naast het wandelpad. Enthousiast stapt hij op ons af. Oorbelletje in zijn linkeroor, stoer jackje, groene knieën op zijn broek, zwarte handen. 'Ik heb een nestje gevonden!' Terwijl wij kijken, praat hij door. Hij wil het aan zijn vader laten zien, maar kan het niet meenemen op zijn fiets. Nee, dat kan niet tegelijk. Zou het van een vogel of een eend zijn? Hoe zie je dat eigenlijk, of het van een vogel of een eend is? Zou hij het nu misschien beter kunnen verstoppen en dan zijn vader gaan halen? Hij praat met ons, maar toch ook niet. Hij beredeneert, bedenkt en loopt dan naar een goede verstopplek. Vlakbij het water, onder de brug. Ineens lijkt hij nog maar heel klein, lijkt het best gevaarlijk. Dit park, dit water, die glibberige kant bij de brug.

We twijfelen. Doorlopen? Blijven staan? Waarschuwen?

Hij maakt zich niet druk om ons. Voorzichtig legt hij het nestje onder de brug. Wij zijn allang weer verder gewandeld. Ik krijg een throwback naar vroeger, naar ons huis tussen de koren- en maisvelden. Naar onze kersenboomgaard. Uren kon ik rondsjouwen, net als deze kleine man. En me verwonderen. Vieze knieën, zwarte handen.

Er is ontegenzeggelijk iets veranderd. Spannend dat hij daar in zijn eentje rondstruint, in dat park van ons. Zijn wij verantwoordelijk, als we straks lezen of horen dat er een klein manneke te water is geraakt? Dat zijn fiets gejat is? Dat iemand hem kwaad heeft gedaan?

Ik fantaseer ter geruststelling dat hij terug naar huis is gefietst. Dat zijn vader zijn snottebel weggepoetst heeft, naar hem roept: Jas aan de kapstok, handen wassen, we gaan eten. Of dat hij nu lekker in een warme keuken geniet van een beker chocomel. Zoiets… Omdat het toch wel heel fijn is, struinende jongetjes, buiten, zich vermakend, verwonderend. Heel fijn.

©Wilma van Esch

Mopperkonten

Ik schrik wakker, de vuilniswagen rijdt door onze buurt. We hebben nieuwe containers en een nieuwe ophaalplanning. Het zit nog niet in mijn systeem. Ik trek m'n ochtendjas en badslippers aan en spurt naar buiten. Mooi, net op tijd.

Buiten is het druk, er zijn meerdere mensen op straat. Het gemopper is niet van de lucht. Het gaat over containers, over hoe en waar ze moeten staan. Over dat er vorige week een container is blijven staan. Dat het eigenlijk niet kan zo. Er is géén plek voor containers én auto's. En daaaaaar zou de gemeente toch ook allang actie op hebben moeten zetten. Maar niks hoor. Ho maar. Nergens kun je je auto fatsoenlijk kwijt. En waar láát je ze, die veelkleurige kliko's. Mopper de mopper de mopper.

Ik verontschuldig me, voor mijn ochtendjas en m'n ontplofte haar. Ik groet de mopperaars met een lieflijke glimlach en trek mijn direct geleegde container weer mee. Mooi, dit nieuwe systeem. Heb ik dat ook weer eens van dichtbij gezien.

Mopperkonten die je verongelijkt meetrekken in hun ongenoegen, pfff… Ik heb nog steeds de indruk dat wij in een fantastisch land wonen. De gemeente zet een nieuw afvalscheidingsbeleid in. Kondigt de kliko-wissel aan, heeft een hulpnummer voor mensen die het niet snappen, komt keurig je kliko's brengen en de oude ophalen. Heeft een kalender online staan, die je hoepsefloeps in je outlookagenda kunt ploppen. Op feestdagen is er een ander ophaalmoment, gewoon omdat er écht nagedacht is over je afval. Jouw afval, ons afval! En toch, we mopperen, we klagen. Steen en been. En zadelen uitvoerders op met verwijten, waar zij op dat moment ook niks mee kunnen.

Terwijl ik dit stukje schrijf, realiseer ik me dat ik geen spat beter ben. Lekker om effe te mopperen op de mopperaars en je te betrekken bij mijn ongenoegen. Toen ik de kliko mee naar binnen trok riep ik nog even richting straat "Als jullie het niet erg vinden doe ik effe niet mee met je gemopper!" Haha, stoer hoor, anti-mopperheld op badslippers…Heeft iemand het gehoord? Ach. Tijd voor koffie en krantje. Goeiemorgen!

©Wilma van Esch

Foto: Ophalen oude kliko's in december