zaterdag 11 juli 2015

Solliciteren op je eigen leven


Ken je de Pina Coladasong van Rupert Holmes nog? (https://www.youtube.com/watch?v=cXQKqhoc_vc). Ik hoorde hem van de week op de radio en luisterde voor het eerst écht naar de tekst. Een liedje over een man die een beetje uitgekeken is op zijn vrouw. Een man die hun liefdesleven ‘een te vaak gedraaid lievelingsliedje’ noemt.  Hij verdiept zich in contactadvertenties terwijl zij naast hem ligt te slapen. En wordt geraakt door een romantische, gepassioneerde brief. Hij schrijft terug. En als ze elkaar dan eindelijk in het echt ontmoeten zit ‘ie tegenover zijn eigen vrouw, die kennelijk naar dezelfde dingen verlangt. Grappig liedje. ‘Write to me and escape’ En ze leefden nog lang en gelukkig...

Zou het? Of zou zo’n ontmoeting uitmonden in een trubbelig gesprek vol verwijten en wederzijds wantrouwen. Ik schat in dat het gemiddelde echtpaar toch wel een pittig gesprek gaat voeren, als ze elkaar zo ontmoeten. ‘Wat doe jij op secondlove, heb je dit vaker gedaan?’

Wellicht is de dieper liggende kern van dit liedje het durven uitspreken en kijken naar je diepste verlangens. Opnieuw dromen. Kwetsbaar zijn en gaan doen wat je écht graag wilt doen. Fris, opnieuw, verkennend, gretig.

Weet jij nog waar jij ooit van droomde, hoe het begon? Waarom koos je dit huis, waarom wilde je deze baan, deze partner, deze activiteiten die je onderneemt, deze vrienden? Waar beleefde je lol en plezier aan? Waar begon de passie? Kun je er met frisse ogen opnieuw naar kijken? Dat waar je zo blij van werd terughalen? Wat heb je nodig om weer verliefd te worden op je eigen leven?

 Yes I like pina coladas and getting caught in the rain”.  

Ken je dat frisse gevoel na een heftige onweersbui op een broeierige zomerdag. Hoe het dan buiten ruikt, voelt. Deuren en ramen open, koele frisheid door je huis. Dát!
Alles is hetzelfde en alles is verfrist.
Heel eerlijk, ik vind het maar een flauw liedje. Maar toch… dank voor je inspiratie, Rupert!


©Wilma

zondag 5 juli 2015

Rupsje Nooitgenoeg ~ twee maanden Mallorca


Kwart voor 4 ’s nachts.  De nacht is zwoel, over de straten fietst een enkele uitgaander richting huis.  Als we de volumeknop van de radio open zouden gooien, zou 538 een party-sfeertje de auto in knallen. Gelukkig blijft het achtergrondmuziek. We zijn op weg naar de luchthaven. Haar opgewonden nieuwsgierigheid zindert door de auto. Kennelijk zijn er nog volop mensen wakker,  er wordt geappt. Ze praat honderduit. Alsof we dit uurtje in de auto alvast een voorsprong gaan nemen op elkaar twee maanden niet zien.

Ik heb niks hoeven doen, de koffer ligt gepakt en wel in de auto. Ingecheckt en tickets geprint. Paspoort in de handtas. Zelfstandig, negentien, de wereld lacht haar toe. En zij blijft het gretige rupsje nooitgenoeg wat het leven in de volledige breedte wil leven. Altijd. Diep sociaal bewogen én feestbeest. Voor mij twee uitersten, voor haar logische verlengden.

Ik hoor verhalen over hoe zij straks zullen wonen en slapen, een grote groep in een slecht verzorgd appartement. Zeven dagen werken, idiote spelregels. Het beeld van de woonsituatie van Polen in de champignonwereld schiet door me heen. Tja, hoeveel keuze heb je. De macht van de ondernemers. En het voor weinig willen wonen met elkaar. Ik hoop dat de groep zich met elkaar bewust is van hun gezamenlijke kracht. En zich niet te slecht laat neerzetten. Schone toiletten en werkende douches, da’s toch wel het minste, voor dat bedrag. ‘En anders ga ik me ermee bemoeien’, zeg ik. Felle blik opzij: ‘Dat doe je niet! Als het nodig is, regel ik het zelf!’.

Loslaten… Ik weet dat ze het kan...

6 uur ’s ochtends. Op weg naar huis. De ochtend is fris, ik ontwaar zelfs al een enkele hardloper. Radio 538 staat nog aan. Niet mijn zender, er is nog steeds feest. Ik draai de volumeknop open en laat de bas door de auto denderen.  Radio 1 kan even wachten. In gedachten zie ik haar meespringen en genieten.  ‘Blijf je mooie prachtige zelf en doe niets wat je niet wilt!’ Da’s de mama-boodschap die ik mijn rupsje nooitgenoeg mee heb gegeven. Omdat ik iets mama-achtigs mee wilde geven. En de rest heb ik ingeslikt.

Terwijl ik nog even terug in bed kruip, stijgt haar vliegtuig op. Haar avontuur is begonnen.

Dag lieverd, geniet!!!

 

Wilma