Ken je de
Pina Coladasong van Rupert Holmes nog? (https://www.youtube.com/watch?v=cXQKqhoc_vc).
Ik hoorde hem van de week op de radio en luisterde voor het eerst écht naar de tekst. Een liedje
over een man die een beetje uitgekeken is op zijn vrouw. Een man die hun liefdesleven ‘een
te vaak gedraaid lievelingsliedje’ noemt.
Hij verdiept zich in contactadvertenties terwijl zij naast hem ligt te
slapen. En wordt geraakt door een romantische, gepassioneerde brief. Hij schrijft
terug. En als ze elkaar dan eindelijk in het echt ontmoeten zit ‘ie tegenover
zijn eigen vrouw, die kennelijk naar dezelfde dingen verlangt. Grappig liedje. ‘Write to me and escape’ En ze
leefden nog lang en gelukkig...
Zou het? Of
zou zo’n ontmoeting uitmonden in een trubbelig gesprek vol verwijten en
wederzijds wantrouwen. Ik schat in dat het gemiddelde echtpaar toch wel een
pittig gesprek gaat voeren, als ze elkaar zo ontmoeten. ‘Wat doe jij op
secondlove, heb je dit vaker gedaan?’
Wellicht
is de dieper liggende kern van dit liedje het durven uitspreken en
kijken naar je diepste verlangens. Opnieuw dromen. Kwetsbaar zijn en gaan doen wat je écht
graag wilt doen. Fris, opnieuw, verkennend, gretig.
Weet jij
nog waar jij ooit van droomde, hoe het begon? Waarom koos je dit huis, waarom
wilde je deze baan, deze partner, deze activiteiten die je onderneemt, deze
vrienden? Waar beleefde je lol en
plezier aan? Waar begon de passie? Kun je er met frisse ogen opnieuw naar kijken? Dat waar je zo blij
van werd terughalen? Wat heb je nodig om weer verliefd te worden op je eigen
leven?
Yes I like pina coladas and getting caught in the
rain”.
Ken je dat
frisse gevoel na een heftige onweersbui op een broeierige zomerdag. Hoe het dan
buiten ruikt, voelt. Deuren en ramen open, koele frisheid door je huis. Dát!
Alles
is hetzelfde en alles is verfrist.
Heel eerlijk, ik vind het maar een flauw
liedje. Maar toch… dank voor je inspiratie, Rupert!
©Wilma