Het IKC als een huwelijk: Wat is je motief om samen te gaan?

Hij borrelde spontaan op, de vergelijking. Tijdens een intensief gesprek over IKC-vorming met een aantal leidinggevenden van verschillende pluimage. De vergelijking met een huwelijk.

Zoals voor een groot deel van de mensheid  het huwelijk de meest romantische vorm van verbinden lijkt, is een integraal kindcentrum in deze tijd dé ideale vorm van samengaan van o.a. kinderopvang en onderwijs. (Ik heb het even nog niet over de polygamische vormen met jeugdzorg en andere instanties). 

In de discussie over het samengaan in een kindcentrum  hoor ik veel over het hoe, het wat, het wanneer. Over de vormen, de functies. Maar hoe wezenlijk is de intentie, het waarom? Waarom zeg je ‘Ja, ik wil!’.   

Is het een huwelijk uit liefde, of heb je vooral een economisch belang? Is het een huwelijk in gemeenschap van goederen, of onder huwelijkse voorwaarden? Het doet er nogal toe.

Zijn de partners gelijkwaardig? Brengen zij het zelfde in? Zijn ze aanvullend, versterkend, inspirerend? Durven ze samen iets nieuws te starten, of is de één toch wel erg gehecht aan de gewoontes en rituelen van de eigen familie?

Is ‘latten’ eigenlijk ook een volwaardige manier? Kun je zo ook gelukkig zijn en toch bij elkaar horen? Of is onder één dak wonen de ultieme vorm? 

In het geval van een IKC huwelijk zijn er kinderen, veel kinderen. Het is mooi als de liefde voor kinderen én echte interesse en liefde voor elkaar een reden is om het samen zo goed mogelijk te doen. Zodat kinderen zich veilig en gezien voelen en zich optimaal kunnen ontwikkelen. En dan is één plekkie om te wonen toch wel heel fijn, met mensen die van je houden en het beste met je voorhebben. 

Ach, het is wel grappig om over door te denken: Ben je gelijkwaardige partners? Waarom ga je samenwonen en hoe is je verkeringstijd gegaan? Heb je de tijd genomen om elkaar te leren kennen en verkennen? Is het een gearrangeerd huwelijk, opgelegd door anderen, of was het liefde op het eerste gezicht? Een verstands- of economisch huwelijk hoeft niet slecht te zijn, maar wat deel je dan,  in je leven onder één dak? En we weten dat veel huwelijken helaas eindigen in echtscheidingen… 

Toen ik klein was eindigden sprookjes met ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’. Dan werd er getrouwd, kwamen er kinderen en werden ze heeeeel oud en gelukkig samen. Prinsen op witte paarden. Nu weten we dat er veel meer mogelijkheden zijn om je te verbinden, een grote keur aan samenlevingsvormen… welke scenario’s komen er in je op als het gaat om integrale kindcentra? 

Als het om kinderen gaat, laat liefde dan de drijfveer zijn. Verbondenheid het fundament.

En partners die uit hun hart zeggen ‘JA, ik wil!’.   

Veel geluk samen!!

 

© Wilma van Esch

Puberspiegel...

Toen ik nog niet in de pubers zat, grapte ik vaak naar mijn omgeving: ‘Haha, jouw kind kiest precies waar jij allergisch voor bent!’. Ik zag een patroon, zag vrienden zich doodergeren en vond het reuze lollig.

Hoe ontzettend fijn te ontdekken dat ik deze fase probleemloos in leek te gaan. Geen weerstand, in staat tot het voeren van goede dialogen, alles in redelijkheid. Tuurlijk…   Had ik werkelijk gedacht dat het dit huis over zou slaan? Eh…eerlijk gezegd, ja!

Ja, ik heb heerlijke kinderen. Ja, ze ontdekken de wereld en zichzelf. En ja, ze doen dingen die ik noooit gedurfd heb, en waar ik misschien wel stiekem jaloers op ben. Maar ook… er is dat zeurderige stukje. Dat gedrag waardoor ik sneller dan verwacht ontvlambaar lijk te zijn. Die spiegel…

‘Wat zegt het van jezelf’, zei ik destijds wijsneuzerig tegen oudere vrienden. ‘Waarom zet je kind zich op dit stukje af, juist dat wat jij zo veracht? Waarom doet je kind dit?’. En daarbij glimlachte ik lieftallig.

Tsss… het wreekt zich. ‘Wat zegt het van mezelf?’ Ik wil er niet eens over nadenken! Hoe lang duurt dit eigenlijk? Hellup!

© Wilma van Esch