Ontmoeting

Het is vrijdag de 13^e. Het gebouw is nagenoeg uitgestorven op wat conciërges en administratieve krachten na. Ik ben op zoek naar iemand van ICT en stuit op de schoonmaker. Een stille, hardwerkende man die ik al tijden in de gangen ontmoet. We knikken altijd vriendelijk naar elkaar, maar ik heb het altijd druk en heb hem nog nooit gesproken. Tot vandaag.

Ik luister naar zijn verhaal, over Polen, over Nederland, over Pool zijn in Nederland. Over grootvader zijn van twee kleinkinderen die perfect Nederlands spreken, maar nauwelijks Pools. Over de verschillende gebieden waar Polen vandaan komen en hoe verschillend de mentaliteiten zijn. Over verdraagzaamheid, culturele gewoonten enzovoorts.

De regen valt met bakken uit de hemel en weerspiegelde mijn gevoel. Tot dit gesprek. De zon breekt door. Buiten mij en in mij. We gaan beiden weer verder met wat we van plan waren. Terwijl ik stapels herinneringen door mijn handen laat gaan, bedenk ik me hoe het zou zijn om net als hij, op latere leeftijd als schoonmaker in een hogeschool te werken. Met mensen als ik, van die drukke, snellopende figuren die altijd bezig zijn. ‘Tot na de vakantie’, zegt hij, ‘dan spreek ik je graag weer’. ‘Ik ga naar een andere werkplek’, zeg ik, ‘maar het was fijn jou ontmoet te hebben’. En heb nu al spijt dat ik nooit eerder tijd heb gemaakt om hem te spreken…

©Wilma van Esch

CC?? Eh... nou nee!

Op een vroege zaterdagochtend was ik mijn mailbox aan het bijwerken, toen er een berichtje binnenkwam. Een mij onbekende collega was onlangs getrouwd en deelde vol enthousiasme haar foto’s met mij en nog tig andere collega’s. Kennelijk was ik niet de enige die zat te werken. Op dat moment ploinkte mijn mailbox-in- seintje onafgebroken.

‘Sorry, ik ken je niet, volgens mij verkeerd verzonden’.  Een behoorlijk groep mailontvangers stuurde de kersverse bruid een dergelijk berichtje met de reply-to-all-functie. Dat begon een ander deel van de ontvangers flink te irriteren, waardoor er ook berichtjes verschenen als ‘stop met deze berichtgeving, we weten het nu wel’. Ploink, ploink, ploink. Ik schat in dat er inmiddels 40 berichtjes in mijn mailbox stonden. Daar kwam de derde variant ‘Stop met te zeggen dat we moeten stoppen, dat heeft geen zin’. Ook die variant werd op creatieve en soms wat brute wijze door meerdere mensen herhaald.

‘Grappig dat we kennelijk allemaal aan het werk zijn op zaterdagochtend’ typte een frisse medewerker zonder ochtendhumeur.

De rest van de dag druppelden er nog wat berichtjes binnen, de dag erop ook. En toen was de bui overgedreven. Ik heb ze niet meer geteld. De bruid zweeg in alle talen.

Overigens heb ik nog wel proberen uit te vissen wat de relatie was tussen de enorme groep mensen die zij aangeklikt had  en hoe ik daarin terecht was gekomen. Geen idee…

CC-en en reply-to-all, wat een fenomeen! Jaren terug leden wij ook onder deze mailboxterreur, tot we met elkaar afspraken het niet meer te doen. Je vragen en klachten te poneren bij de rechtmatige eigenaar en verder elkaar niet lastig te vallen. Wat een verademing was dat!

Lieve bruid, ik heb zonder erg je emailadres en de adressen van al je vrienden gewist, maar eh.. je stond er leuk op!

© Wilma van Esch