Ding
dong.
Zes
buurkinderen aan de voordeur. Slippertjes, zwembroekjes, bikini's. De grootste staat
voorop, een doosje in haar hand. Ik schat haar 6, de nieuwsgierigste en
kleinste staat er pal naast. Ik schat haar 2 of 3. Als ze me de gang in horen lopen, hoor ik al
de ingehouden pret aan de andere kant van de deur. 'Ze komt eraan!!!!'
'We
hebben iets heeeeel bijzonders in dit doosje!' roepen ze bijna in koor. De
achterhoede gniffelt. Heel voorzichtig maakt het grootste meisje een doosje
open. De rest buigt met mij over het doosje heen. 'HAHAAAAAA… we hebben jou
gefopt!' roept ze schaterend en de rest lacht hard mee. Ik zie knikkers, kleine
glanzende en een paar mooie bonken. 'Hee, wat mooi!', roep ik. Maar ze gaan door,
dikke pret. Lachen. Wijzende vingers naar mij. 'Haha, je bent erin getrapt'. En
vrolijk lachend rennen ze terug de straat op. Wat een bak!
Terug
aan mijn keukentafel denk ik aan de heerlijke kringgesprekken die ik met
kinderen had als leerkracht in de onderbouw. Die humor, waar ik niet veel van
begreep. Zo flauw. Maar zo'n heerlijk aanstekelijk plezier! Moppen die ieder
jaar opnieuw weer terugkwamen, alsof ze bij het curriculum hoorden. Die van
'Neeeee Jantje, alles wat op de grond ligt is vies!' of die andere waar een meneer
dringend moet plassen in een vliegtuig. Het raampje klapt dicht, zijn piemel
valt naar beneden in de augurkenpot van een frietkraam. Wat smaakt die augurk
zout!! Hahahaha…
'Merk
je dat jij de enige bent die nu om jouw grapjes lacht?', hoor ik van lieve gezinsgenoten
als ik het weer eens uitschater van m'n eigen grappigheid. 'Ja', proest ik dan uit, met tranen in mijn
ogen en krampen in mijn buik.
Waarschijnlijk
heb ik het nooit écht gedurfd, aanbellen bij de buurvrouw met hele flauwe
grapjes. Of een goeie mop vertellen in de kring op school. Trouwens: Wij hadden
geen kringgesprekken op school én we hadden nauwelijks buren daar waar wij
woonden.
Maar lachen om je eigen grappen? Tjonge, wat is dat toch heerlijk! 😊😊😊
