Dr. Phil

Waarom ik naar Dr. Phil kijk? Echt geen idee. Het fascineert me mateloos.

Waarom willen mensen publiekelijk zulke heftige ontboezemingen doen? Waarom laten ze zich zo koeionerend toespreken door deze normatieve zogenaamd altijd correcte televisie psycholoog?  Zijn het acteurs, is het een vooropgezet en gespeeld drama, waar ik met twee voeten intrap? Of is het echt waar en laten mensen zich op deze wijze tentoonstellen?

Vandaag zag ik een meer dan droef verhaal van een compleet ontwricht gezin vol geweld, depressie, drugsgebruik. Kinderen die het heel slecht maken. Open en bloot op tv. Au!

Dr. Phil oreerde, pauzeerde en zette weer aan met zijn nasale dramatische preekstem. Pijnlijke filmpjes en gebeurtenissen. Dr. Phil acteert even boos. Het publiek applaudisseert of reageert verontwaardigd. Hij weet precies wanneer hij zijn adem even in moet houden en toe gaat werken naar een dramatisch hoogtepunt of vernederende climax. En telkens opnieuw een veroordelende, moraliserende boodschap. En op het einde…tadaaaaa… daar verschijnt de redder in nood.  Er is een therapie, een toevluchtsoord, een afkickcentrum, een plek. ‘I will take care of you, but you have to do it’. “Thank you, dr. Phil, you saved my live”. Tranen. Applaus. Hand in hand met zijn al even correcte vrouw loopt dr. Phil babbelend het podium af. Brrr…

Ik hoef dit niet te doen, tv heeft een uitknop. Een keuzemenu. En toch… ik kijk. Ik kijk tot aan de aftiteling toe. Alles waar iemand zich aan ergert, zegt vooral iets van die persoon zelf, heb ik al vaak mogen lezen. Maar ik heb geen idee. Wat zegt dit van mij?

Dr. Phil.

Brrr… ik gruwel. Enorm. Maar eens in de week kan ik het niet laten, ik kijk… 

© Wilma van Esch

Het bos en de bomen: Kiezen voor een opleiding

Stel je bent 16, 17, 18 en je weet het écht nog niet. Wat je wilt kiezen als vervolgopleiding. Je leeft in deze tijd. Een tijd waarin je ouders heel dicht bij je staan, meedenken, meegaan in je keuzemogelijkheden. Stel je wilt naar de Pabo. Je bent nu aan het werk in je laatste jaar ROC of Havo en het lijkt je wel wat. De meeloopdag bevestigt het: Jij ziet je zelf wel zitten als leerkracht. En terwijl jij nog volop in je afstuderen zit, vliegen de mails en mogelijkheden je om de oren. Studiekeuzecheck, want je moet écht de goede keuze maken. Lat omhoog, want de kwaliteit van je voorgangers is kennelijk niet al te best. En in tegenstelling tot een meer ontspannen generatie voor jou ga jij het in vier jaar halen. Toon je meteen in het eerste kwartaal hoe leergierig en fanatiek je bent. Laat je meteen zien dat je een goede aankomende leerkracht bent. Het eerste jaar is beslissend.

Stel je bent 47 en je leidt een pabo. En op de Open Dag ontvang je jonge mensen met hun ouders die nadenken of het beroep van leerkracht iets voor hen is. Die zich oriënteren en laten voorlichten, maar die gelijk ook een hele mallemolen ingaan . Van meeloopdagen, toetsen voor de poort en laten zien wat je waard bent.

Het is echt wel van waarde dat we jonge mensen helpen goed te kiezen. Het is zeker van waarde dat we de lat omhoog getrokken hebben. Maar toch verkeer ik in dubio. Ik zie nu nog mensen die langer studeren dan de geplande vier jaar, die echt kanjers van leerkrachten worden. Ik zie mensen die binnen een jaar weg moeten, omdat ze niet voldoen, terwijl ik potentie vermoed en rijping wellicht goed zou zijn.

Het is zoals het is. De tijd is zo. De keuzes liggen zo. Ik zie zeker verbetering, er is echt een kwaliteitsverschil zichtbaar. Ouderejaars zien de presentaties van jongerejaars in onze opleiding en zeggen: Wat knap, kunnen jullie dat nu al? En dat is goed.

Maar het andere stuk is er ook. De mensen die ik vandaag ontmoet heb, die nog twijfelen, waar de wereld voor open ligt. Waar veel wegen bewandeld kunnen worden. Waar volwassen worden in het verschiet ligt. Het is deze tijd.. we zijn gehaast, efficiënt, doelgericht. Het zal best beter zijn, maar toch… Ergens in mij knaagt het. Kijk ik naar het bos en de bomen, en omarm de twijfelaars.

© Wilma van Esch