Wat van waarde is

Gisteren stopte mijn laptop ermee. Herhaald opstarten gaf spannende bewegingen, de schrik zat er even flink in. Te lang geen back up gemaakt. Hier zit zo’n beetje mijn hele kantoor en privéadministratie in. Dus vanochtend als eerste actie het extern geheugen gevuld met ‘mijn documenten’.

De eerste reactie was paniek: Stel dat alles weg zou zijn?! De tweede was beseffen wat ik dan eigenlijk miste. Wat had ik niet gedeeld met anderen, welke documenten zouden nog ergens kunnen zijn. Welke zoek- en speurtocht zou er komen, tevens een grote opruiming. Er zouden ongetwijfeld dingen zijn die ik nooit meer zou missen.

 

Er was verslapping opgetreden bij het regelmatig backuppen. Dit signaal gaf me de alertheid terug: Zorgvuldig omgaan met wat van waarde is. En delen waar nodig, zodat het niet alleen bij mij ligt. 

De laptopcrash bracht me in gedachten bij Victor Frankl, neuroloog, psychiater, overlever van de holocaust. Toen Frankl opgepakt werd, pakte hij de manuscripten van het boek wat hij aan het schrijven was zorgvuldig in en koesterde dit als zijn grootste schat. Dit mocht niet verloren gaan. Zijn biografie is  indringend. Het manuscript ging verloren. Maar het verhaal, de essentie, de kern zat in hem. In het concentratiekamp ging hij herschrijven, herordenen, terughalen wat van waarde was en na de oorlog schreef hij het boek beter dan het was. Sterker nog, de ambitie om dit boek te schrijven gaf hem de zin om door te gaan, de wens te overleven. Het boek moest er komen.  

Er waren tijden dat ik krampachtig wenste dat ik een back up van m’n leven zou kunnen maken. Vasthouden wat van waarde was, gewoon voor de zekerheid even op een externe schijf kopiëren, en als het in m’n leven crashte, terug naar het externe geheugen en weer terug knippen en plakken waar we bij het laatste ‘vastlegmoment’ waren gebleven. Zo ging het niet. Natuurlijk ging het niet zo. Het leven valt niet te bevriezen of vast te houden. Dierbare mensen komen en gaan. Gebeurtenissen worden verhalen of anekdotes, overleveringen, fotoboeken. Liedjes, geuren, ontmoetingen, teksten brengen me soms  ineens terug in de tijd en daardoor besef ik dat het wel ergens op m’n harde schijf is opgeslagen. Het is niet weg.  Zoals het manuscript in Victor Frankl bleef en herschreven moest worden. Het werd er alleen maar beter van, omdat dat wat niet herinnerd werd er kennelijk ook niet meer in hoefde.

 

Een crashende laptop, een externe schijf, het boek van Frankl, m’n lieve thuis, vrienden en werk. Mooi om te bedenken wat van waarde is, wat er écht toe doet en te realiseren dat wij geen externe maar een interne schijf hebben, én de mogelijkheid om zorgvuldig te zijn…

 

Dus, als ik je in de komende tijd wat intenser aankijk of spreek dan normaal, dan weet je wat er is: Ik back ons gewoon even up :-)

©Wilma van Esch

Een non bij de tandarts

Voor me aan het loket stond een non. We moesten allebei een nieuwe afspraak maken. Ik had uitgebreid de tijd om haar te observeren. Onbeleefd? Volgens mij had ze het niet in de gaten. Ik keek naar haar kleding. Was het wol, die zware rok? Een warm fleecevest. Stevig montuur bril, platte zwarte comfortschoenen, antracietkleurige kousen. Een kap met schuifspeldjes vastgeprikt in grijze krullen. Heldere ogen, tijdloos gezicht. Zou ik haar herkennen, als ik haar morgen opnieuw tegenkwam?

Ik vroeg me af of je ijdelheid werkelijk helemaal verdwijnt, op het moment dat je kiest voor een leven in dienst van de Heer. De gouden trouwring aan haar rimpelige handen glinsterde. Polygamie met een onzichtbare man. Eindeloze trouw en loyaliteit. Denk ik. Hoe lang al. Als jong meisje ingetreden? Zou ze het goed hebben?

‘Heeft u een voorkeur voor een persoon?’, vroeg de assistente. ‘Niet echt’, sprak ze. Natuurlijk niet, dacht ik. De assistente noemde een datum en een tijdstip rond lunchtijd. ‘Dat is niet handig’, sprak ze, ‘is een ander moment mogelijk?’ Natuurlijk, je vaste leefritme, dacht ik. Het afspraakkaartje werd geprint en werd overhandigd. Geen tas, zakken in het fleecevest. Wel sleutels? 

 

Ik geloof niet dat ik ook maar één moment in haar gedachten ben geweest. Zij volop in de mijne.

Fascinerend, zo’n leven. Ik haal m’n Ipad uit m’n tas. Kijk in mijn overvolle agenda. Over een half jaar, eh… ja, prima... Ik haast me terug naar m’n werk. Ze is allang weg. In gedachten bedank ik haar voor de eenzijdige ontmoeting. Waarbij ik vooral veel bedacht heb, en niet eens weet of er iets van klopt.

© wilma van esch