De eerste reactie was paniek: Stel dat alles
weg zou zijn?! De tweede was beseffen wat ik dan eigenlijk miste. Wat had ik
niet gedeeld met anderen, welke documenten zouden nog ergens kunnen zijn. Welke
zoek- en speurtocht zou er komen, tevens een grote opruiming. Er zouden ongetwijfeld
dingen zijn die ik nooit meer zou missen.
Er was verslapping opgetreden bij het
regelmatig backuppen. Dit signaal gaf me de alertheid terug: Zorgvuldig omgaan
met wat van waarde is. En delen waar nodig, zodat het niet alleen bij mij ligt.
De laptopcrash bracht me in gedachten bij Victor
Frankl, neuroloog, psychiater, overlever van de holocaust. Toen Frankl opgepakt
werd, pakte hij de manuscripten van het boek wat hij aan het schrijven was
zorgvuldig in en koesterde dit als zijn grootste schat. Dit mocht niet verloren
gaan. Zijn biografie is indringend. Het
manuscript ging verloren. Maar het verhaal, de essentie, de kern zat in hem. In
het concentratiekamp ging hij herschrijven, herordenen, terughalen wat van
waarde was en na de oorlog schreef hij het boek beter dan het was. Sterker nog,
de ambitie om dit boek te schrijven gaf hem de zin om door te gaan, de wens te
overleven. Het boek moest er komen.
Er waren tijden dat ik krampachtig wenste dat ik
een back up van m’n leven zou kunnen maken. Vasthouden wat van waarde was,
gewoon voor de zekerheid even op een externe schijf kopiëren, en als het in m’n
leven crashte, terug naar het externe geheugen en weer terug knippen en plakken
waar we bij het laatste ‘vastlegmoment’ waren gebleven. Zo ging het niet. Natuurlijk
ging het niet zo. Het leven valt niet te bevriezen of vast te houden. Dierbare
mensen komen en gaan. Gebeurtenissen worden verhalen of anekdotes, overleveringen,
fotoboeken. Liedjes, geuren, ontmoetingen, teksten brengen me soms ineens terug in de tijd en daardoor besef ik
dat het wel ergens op m’n harde schijf is opgeslagen. Het is niet weg. Zoals het manuscript in Victor Frankl bleef en
herschreven moest worden. Het werd er alleen maar beter van, omdat dat wat niet
herinnerd werd er kennelijk ook niet meer in hoefde.
Een crashende laptop, een externe schijf, het boek
van Frankl, m’n lieve thuis, vrienden en werk. Mooi om te bedenken wat van
waarde is, wat er écht toe doet en te realiseren dat wij geen externe maar een
interne schijf hebben, én de mogelijkheid om zorgvuldig te zijn…
Dus, als ik je in de komende tijd wat intenser aankijk of spreek dan normaal, dan weet je wat er is: Ik back ons gewoon even up :-)
©Wilma van Esch