Jaren later, andere werkplek. Voor schooltijd was het al flink aan het
sneeuwen, kinderen kwamen dik ingepakt op school, sommige op sleetjes. Ik had
geen klas, maar kon me al helemaal voorstellen hoe deze dag zou beginnen. Niet
dus. Bij de ochtendkoffie ontstond een bijzonder gesprek met enkele
middenbouwcollega’s. Er kon nu niet gespeeld worden, de reken- en
taalinstructies waren broodnodig. Gelukkig was er het speelkwartier, zeiden ze.
Terwijl ik mijn kantoor inging zag ik de kleuters buitelen, gooien, glijden.
Het was van korte duur. Al spelend smolt de sneeuw, rond kwart over 10 was er
nauwelijks meer een sneeuwbal te maken, laat staan te glijden. Speelkwartier,
natte blubber, einde sneeuw.
Ik ben een voorstander van het volop benutten van onderwijstijd en ja, ik
ben voor het optimaal leren. En dit is het gesprek wat ik met collega’s aan wil
gaan: Wat is leren? Wanneer gebeurt leren? Wat gebeurt er als je binnen een
rekeninstructie hebt, terwijl buiten de eerste sneeuw valt? Wat gebeurt er als
je er af en toe voor kiest de boeken aan de kant te leggen en naar buiten gaat.
Missen kinderen iets? Of ontdekken kinderen iets? Wat doet het met jou, met je groep?
Waar gaat het eigenlijk écht om, in ons onderwijs? Ik citeer Toon Hermans
“De grote kunst zit altijd weer in het omgaan met je kansen. Als het geluk jouw
kant op komt, dan moet je ermee dansen!”
Veel sneeuwpret!!
© Wilma van Esch