Het verhaal gaat dat een jonge man Mozart om advies vroeg
hoe hij een symfonie zou kunnen schrijven. ‘Als ik jou was’, zei Mozart, ‘zou
ik met een menuet beginnen’. De man was hevig verbolgen: ‘jij schreef al symfonieën
op je 9e en nu adviseer je mij een menuet!’ ‘Klopt’, antwoordde
Mozart, ‘maar ik heb nooit iemand gevraagd hoe dat moest, het was er gewoon’.
Wayne Dyer spreekt over het verschil tussen inspiratie
(in-spirit of in de geest zijn) en motivatie. Je kunt een ander niet motiveren,
dan moet de ander zelf doen. Door naar binnen te gaan en voeling te krijgen wat
er in je leeft en wat jij nodig hebt. Je kunt geïnspireerd raken door alles om
je heen: door een ander, door je kinderen, door de natuur. Iets in je wordt dan
geraakt. Het zit al in je, het is er al. Je hoeft je er alleen maar voor open
te stellen en het aan durven gaan.
Csikszentmihalyi beschreef het geraakt worden, het geïnspireerde
zijn in zijn boek Flow. Flow is herkenbaar in heel veel beroepen en
activiteiten. Werken vanuit flow geeft energie, maakt dat je bergen kunt
verzetten, oneindig creatief bent en ook weer andere mensen kunt raken.
De afgelopen tijd heb ik nogal wat conferenties moeten en
mogen bezoeken. Als deelnemer, als spreker, als workshopleider. Heel soms
gebeurt het daar. Soms staat er ineens iemand op het podium die je recht in je
hart binnenkomt. Die de woorden noemt of het fragment laat zien wat je tot in
het diepste raakt. En dan gebeurt het gewoon. Daar start je creatieve proces,
in de pauze, in de auto naar huis, in gesprekken, in het stilzijn. Je raakt in
een niet te stuiten flow.
Maar veel vaker gebeurt het niet op dergelijke
groots georganiseerde meetings. Omdat een spreker jou niet aanspreekt, omdat de
deelnemers een andere energie hebben dan jij, of omdat je er niet voor open
staat.
Goed beschouwd is het er dus al: Alle potentie voor flow en
inspiratie zit in schoolleiders en leerkrachten. Zij zijn in staat geïnspireerd te werken, dicht
bij zichzelf en zij zijn in staat elkaar en de ouders meenemen in een enorme
flow. Zich dagelijks te verwonderen over de mooie processen van en met
kinderen. Hoe komen we dan uit die korzelige sfeer van moeten en druk zijn?
‘Ik verwacht wel tips van je’, zei een leerkracht bij aanvang van een van mijn sessies. Tijdens
deze sessie gingen we met een groep deelnemers op onderzoek naar het waar en hoe je in
je eigen systeem/school staat. Naar waar je in je kracht bent en waar je er
juist uit schiet. Naar wat je nodig hebt. Er kwam een stoot energie vrij.
Mensen die elkaar niet kenden, onderzochten elkaars verhaal en kwamen zo zelf
en samen verder. Op deze persoon na. Na
afloop zei ze me dat ze teleurgesteld was in deze sessie, in mij, dat ze nu nog
steeds geen tips had en dat ze dit onderzoek en nadenken net zo goed thuis had
kunnen doen. Daar had ze deze dag niet voor nodig.
Eens. Ik kan haar niet motiveren, dat moet ze echt zelf
doen. En wat heeft ze daarvoor nodig? Dat weet alleen zij... Of heb je nog tips?
© Wilma van Esch