zaterdag 15 oktober 2016

Kompas, passie en compassie


Kompas

Een maand geleden hebben we bij KoreinGroep ons Pedagogisch Kompas vastgesteld. Een kompas wat richting geeft en mensen de ruimte geeft om zo goed mogelijk hun koers te bepalen. Wat aanwijst waar we heen willen: Een hoog welbevinden en hoge betrokkenheid van kinderen. Omdat we weten dat kinderen zich dan optimaal ontwikkelen. Welbevinden en betrokkenheid geven ons direct feedback bij het inrichten van onze fysieke omgeving, op onze communicatie met kinderen en ouders, op het al dan niet structuur aanbrengen in de dag. We kunnen nog zo’n mooie hoeken inrichten, nog zo’n  mooie woorden kiezen, maar als het kinderen niet raakt of uitdaagt om te ontdekken en groeien, tja…  

 

Passie

Met de afdeling personeelszaken, met leidinggevenden en mensen op de vloer hebben we gesprekken over wat voor een mensen we dan nodig hebben. Wat is het bijzondere van mensen die met een kompas durven en kunnen werken en kritisch durven kijken naar checklists en routines en hun handelen op kinderen afstemmen? Misschien is één van de belangrijkste kenmerken wel: Stralende ogen. Of shining eyes, zoals Korthagen het noemt. Mensen die gepassioneerd werken, met liefde voor hun vak, liefde voor kinderen. Die van binnenuit iedere dag weer voelen dat ze het beste uit de dag willen halen, en ongelooflijk veel plezier beleven aan dit werken met kinderen, met hun ouders en met collega’s.

 

Compassie

Wanneer je de woorden kompas en passie op elkaar legt ontstaat een ander bijzonder woord. Broodnodig als je werkt met en voor kinderen: Compassie. Inlevingsvermogen. Het vermogen om verder te kijken dan gedrag, te begrijpen dat een kind soms dingen doet of laat zien waar hij of zij eigenlijk ook niet heel blij van wordt. Maar het tijdelijk niet anders kan of ziet. Het vermogen om je in te leven, in je collega’s, in ouders van kinderen. Kijken zonder oordeel, op zoek naar wat de ander nodig heeft om optimaal te kunnen zijn.  Onderzoekend, ontdekkend, nieuwsgierig in de wereld staan, met een hoge mate van empathie, dát!

 

Is het écht zo simpel dat dit op minder dan een A4tje past? Ik denk het wel.

En heb je écht HBOers nodig om de kwaliteit op de vloer te verbeteren? Zeg het maar…

Wat we volgens mij nodig hebben zijn mensen die het échte gesprek durven voeren en kritisch naar zichzelf durven kijken: Met passie, compassie en een stevig moreel en pedagogisch kompas. Toch?