Kompas
Een
maand geleden hebben we bij KoreinGroep ons Pedagogisch Kompas vastgesteld. Een
kompas wat richting geeft en mensen de ruimte geeft om zo goed mogelijk hun
koers te bepalen. Wat aanwijst waar we heen willen: Een hoog welbevinden en hoge
betrokkenheid van kinderen. Omdat we weten dat kinderen zich dan optimaal
ontwikkelen. Welbevinden en betrokkenheid geven ons direct feedback bij het
inrichten van onze fysieke omgeving, op onze communicatie met kinderen en
ouders, op het al dan niet structuur aanbrengen in de dag. We kunnen nog zo’n
mooie hoeken inrichten, nog zo’n mooie
woorden kiezen, maar als het kinderen niet raakt of uitdaagt om te ontdekken en
groeien, tja…
Passie
Met
de afdeling personeelszaken, met leidinggevenden en mensen op de vloer hebben we
gesprekken over wat voor een mensen we dan nodig hebben. Wat is het bijzondere
van mensen die met een kompas durven en kunnen werken en kritisch durven kijken
naar checklists en routines en hun handelen op kinderen afstemmen? Misschien is één
van de belangrijkste kenmerken wel: Stralende ogen. Of shining eyes, zoals Korthagen
het noemt. Mensen die gepassioneerd werken, met liefde voor hun vak, liefde
voor kinderen. Die van binnenuit iedere dag weer voelen dat ze het beste uit de
dag willen halen, en ongelooflijk veel plezier beleven aan dit werken met
kinderen, met hun ouders en met collega’s.
Compassie
Wanneer
je de woorden kompas en passie op elkaar legt ontstaat een ander bijzonder
woord. Broodnodig als je werkt met en voor kinderen: Compassie.
Inlevingsvermogen. Het vermogen om verder te kijken dan gedrag, te begrijpen
dat een kind soms dingen doet of laat zien waar hij of zij eigenlijk ook niet
heel blij van wordt. Maar het tijdelijk niet anders kan of ziet. Het vermogen
om je in te leven, in je collega’s, in ouders van kinderen. Kijken zonder
oordeel, op zoek naar wat de ander nodig heeft om optimaal te kunnen zijn. Onderzoekend, ontdekkend, nieuwsgierig in de
wereld staan, met een hoge mate van empathie, dát!
Is
het écht zo simpel dat dit op minder dan een A4tje past? Ik denk het wel.
En
heb je écht HBOers nodig om de kwaliteit op de vloer te verbeteren? Zeg het
maar…
Wat
we volgens mij nodig hebben zijn mensen die het échte gesprek durven voeren en
kritisch naar zichzelf durven kijken: Met passie, compassie en een stevig
moreel en pedagogisch kompas. Toch?
