Ook dat is Pabo!

Terwijl minister Bussemakers deze maand stigmatiserend grapte over de relatie tussen de Pabo en het taalniveau van ons Nationale Koningslied, de Werk- en Steungroep Kleuteronderwijs een zwartboek met petitie aangeboden heeft aan de vaste kamercommissie voor onderwijs, er vanuit Operation Education getwitterd wordt dat het hoog tijd wordt voor een nieuwe, andere Pabo, en de HBOraad van mening is dat zwaardere toetsen de kwaliteit van onze toekomstige leerkrachten zal verhogen, werken wij gewoon rustig door. Wij, dat zijn mijn collega’s en ik op de Pabo. 

Deze week heb ik gezien hoe vierdejaars uren aaneen aan hun onderzoek werken, af en toe ruggenspraak houdend met onze onderzoeksdocenten. Hoe derdejaars eerstejaars begeleiden in hun creatieve processen en in overleg activiteiten organiseren om de horizon van de eerstejaars en die van henzelf te verbreden. Hoe collega’s constructief en intensief samenwerken om de kwartaalopdrachten voor onze studenten zo duidelijk, uitdagend en leerzaam mogelijk te laten zijn. Hoe rijk de discussies in ons team over toetsing, sturing versus loslaten zijn. Hoe de studentenpsycholoog op zoek gaat naar de inzichten, veerkracht en mogelijkheden bij studenten. Hoe samenwerking met het werkveld gaat, waarbij basisschoolcoaches met Pabodocenten een studiedag voorbereiden voor ons volledige team en alle basisschoolcoaches in onze regio. Ook dat is Pabo. 

Pabo Veghel bestaat 141 jaar. In die 141 jaar zijn er docenten geweest, die zagen wat studenten in hun mars hadden en dat wisten te raken. En docenten die dat niet konden of deden. Docenten die de lat hoog legden en de uitdaging opzochten, maar ook docenten die ‘pamperden’ of niet het beste uit studenten haalden. Of dingen door de vingers zagen.

In die 141 jaar zijn onderwijs én maatschappij volledig veranderd. Wij leven nu, dit is ons tijdperk, met al haar beperkingen, met al haar uitdagingen. Hier hebben we het in te doen met elkaar.

Als we met elkaar willen, dat het beter gaat in het onderwijs, dan stel ik voor dat we dat gewoon gaan doen. Met elkaar, in kleine stapjes. Het goede voorbeeld geven in inspirerende, uitdagende lessen waardoor studenten geraakt worden. Stageplekken aanbieden die het beste uit kinderen én studenten weten te halen. Het hoeft niet probleemloos te zijn, beter van niet, maar graag wel met leerkrachten die flexibel en creatief het proces aangaan met kinderen en onze studenten hierbij betrekken. Laten we met zijn allen hoge verwachtingen hebben van onze studenten: laat ze maar werken, uitzoeken, ontdekken. Met als doel groeien, leren, goede leerkrachten worden, fijne mensen.

We kunnen de wereld niet verbeteren of het roer volledig omgooien. Althans, ik niet. Maar wel kleine stappen realiseren. Leren teweegbrengen. Vanmiddag, op weg naar mijn kantoor, sprak een eerstejaars student me aan: ‘Wilma, je zou eigenlijk mijn reflectie van deze week moeten lezen. Die is zó gaaf!!’  Daar word ik blij van. Mijn mailbox staat open, kom maar op met je verhaal! 

**O ja, voor de Actiegroep #Stophetreflecterenvoorbehoudvanjongensopdepabo: het was een mannelijke student :-) 

© Wilma van Esch

Somberen over witte bonen in tomatensaus

Zomaar een basisschool in Nederland, zes uur ’s avonds. Een vijftal bovenbouw kinderen rent door de verlaten centrale hal waar lange, rommelige tafels nog sporen dragen van het werken van overdag. Een vrouw met een etenskar komt de ruimte binnengereden. Ze roept: ‘Zitten, nu! Doe effe normaal, houd je gemak!’. Ze oogt vermoeid en niet bepaald vrolijk.

De kinderen gaan zitten aan het uiteinde van de lange tafel. Trekken, duwen, baldadige lol, melige humor. ‘Kappen nu’, snauwt de vrouw, terwijl ze de witporseleinen borden op tafel zet, bestek uitdeelt. De rechauds gaan open. De kinderen hebben inmiddels hun mes en vork in de hand en scanderen ‘Eten, eten, eten!’  Met grote halen schept de vrouw puree en witte bonen in tomatensaus op en kletst ze op de borden. Uit een ander rechaud komen worstjes, ieder blijkt recht te hebben op drie. Een grote fles tomatenketchup op tafel wordt leeg geknepen over worstjes en puree.

Over een uur worden deze kinderen opgehaald, hun BSO arrangement is inclusief warm eten. Ik word er een beetje verdrietig van. Niet van naschoolse opvang, wel van het pedagogisch klimaat én van de kwaliteit van het eten op deze plek. Natuurlijk kan ik bedenken dit gaat zoals het gaat. Er zijn ergere drama’s. Deze kinderen lijken niet ongelukkig, deze vrouw is hooguit wat moe en knorrig, wellicht leren ze thuis wél wat aandacht voor eten, een gedekte tafel en een goed gesprek betekent, maar toch.

Het eten maakt wat rustiger. Snel beginnen de kinderen hun voedsel naar binnen te stouwen. De vrouw sluit de rechauds en komt zwijgend met een diepe zucht bij de kinderen zitten. ‘Gewoon even niet’ zegt ze niet in het bijzonder tegen iemand en schept een grote hap witte bonen in tomatensaus op. De eerste is alweer bijna klaar.

Gelukkig zijn er ook volop plekken in onderwijs, zorg en opvang waar het anders gaat: Met liefdevolle aandacht, rijk en gezond voedsel, een fris gedekte tafel. Waar kinderen mee tafel dekken en na afloop opruimen en schoonmaken. Waar eten een gezellig ontmoetings- en rustmoment is. Het gaat echt niet alleen om geld, al zal dat ongetwijfeld bijdragen, dit gaat over keuzes maken. Met elkaar. Iedere dag, in iedere ontmoeting.

De kinderen lopen al duwend, trekkend en schreeuwend richting sportzaal, terwijl de vrouw de etensresten in de rechaud schraapt, de kar vult en achter de kinderen aan de ruimte verlaat. Ik sluit mijn laptop, bedank een collega voor het gebruik van de werkruimte en loop naar buiten. Somberend, over witte bonen in tomatensaus...

© Wilma van Esch