Deze week
heb ik gezien hoe vierdejaars uren aaneen aan hun onderzoek werken, af en toe ruggenspraak
houdend met onze onderzoeksdocenten. Hoe derdejaars eerstejaars begeleiden in
hun creatieve processen en in overleg activiteiten organiseren om de horizon
van de eerstejaars en die van henzelf te verbreden. Hoe collega’s constructief en
intensief samenwerken om de kwartaalopdrachten voor onze studenten zo duidelijk,
uitdagend en leerzaam mogelijk te laten zijn. Hoe rijk de discussies in ons
team over toetsing, sturing versus loslaten zijn. Hoe de studentenpsycholoog op
zoek gaat naar de inzichten, veerkracht en mogelijkheden bij studenten. Hoe
samenwerking met het werkveld gaat, waarbij basisschoolcoaches met Pabodocenten
een studiedag voorbereiden voor ons volledige team en alle basisschoolcoaches
in onze regio. Ook dat is Pabo.
Pabo
Veghel bestaat 141 jaar. In die 141 jaar zijn er docenten geweest, die zagen
wat studenten in hun mars hadden en dat wisten te raken. En docenten die dat
niet konden of deden. Docenten die de lat hoog legden en de uitdaging
opzochten, maar ook docenten die ‘pamperden’ of niet het beste uit studenten
haalden. Of dingen door de vingers zagen.
In die
141 jaar zijn onderwijs én maatschappij volledig veranderd. Wij leven nu, dit
is ons tijdperk, met al haar beperkingen, met al haar uitdagingen. Hier hebben
we het in te doen met elkaar.
Als we
met elkaar willen, dat het beter gaat in het onderwijs, dan stel ik voor dat we
dat gewoon gaan doen. Met elkaar, in kleine stapjes. Het goede voorbeeld geven
in inspirerende, uitdagende lessen waardoor studenten geraakt worden. Stageplekken
aanbieden die het beste uit kinderen én studenten weten te halen. Het hoeft
niet probleemloos te zijn, beter van niet, maar graag wel met leerkrachten die
flexibel en creatief het proces aangaan met kinderen en onze studenten hierbij
betrekken. Laten we met zijn allen hoge verwachtingen hebben van onze studenten:
laat ze maar werken, uitzoeken, ontdekken. Met als doel groeien, leren, goede
leerkrachten worden, fijne mensen.
We kunnen
de wereld niet verbeteren of het roer volledig omgooien. Althans, ik niet. Maar
wel kleine stappen realiseren. Leren teweegbrengen. Vanmiddag,
op weg naar mijn kantoor, sprak een eerstejaars student me aan: ‘Wilma, je zou
eigenlijk mijn reflectie van deze week moeten lezen. Die is zó gaaf!!’ Daar word ik blij van. Mijn mailbox staat open,
kom maar op met je verhaal!
**O ja, voor
de Actiegroep #Stophetreflecterenvoorbehoudvanjongensopdepabo: het was een
mannelijke student :-)
© Wilma
van Esch