donderdag 9 juni 2016

Bijdrage congresbundel 40 jaar CEGO: Eigentijds en eigenzinnig vormgeven aan EGO


Je kunt tellen hoeveel pitjes er in een appel zitten, maar niet hoeveel appels er uit één pitje voortkomen. ~ W. Dyer

 

Vanaf 1990 heb ik het concept EGO onderzocht, omarmd, in twijfel getrokken en doorleefd. Als leerkracht, IBer, trainer, coach, reisleider, moeder, collega, projectleider van het expertiscentrum EGO Nederland, eindredacteur van het blad Egoscoop, student Ecologische Pedagogiek, locatieleider van FHKE pabo Veghel en nu als kersvers directeur Pedagogiek van de KoreinGroep. ErvaringsGerichtheid is in mijn optiek een levenswijze. Een manier van kijken naar de ander en de wereld om je heen. Je hoeft niet uit te leggen dat je ervaringsgericht werkt, het is zichtbaar en voelbaar in je handelen. Ik ontmoet het in de zorg, in bejaardenhuizen, bij sportclubs etcetera.


Toen ik vier jaar geleden Pabo Veghel overnam en sturing mocht geven aan een complex (soms ondoorgrondelijk) fusie- en kantelproces met sterke beïnvloeding door de maatschappelijke en politieke opinie, vond ik opnieuw houvast in het concept. Het opleiden van geëmancipeerde studenten die de toekomstige wereld onderzoekend en zelfbewust betreden, dat was ons hoogste doel. We onderzochten de rijke, uitdagende leeromgeving, gingen in dialoog en co-creatie met collega’s en studenten rond ontwikkeling curricula en er kwam ruimte voor initiatief. We gaven elkaar feedback op onze wijze van werken, beoordelen en lesgeven. Welbevinden en betrokkenheid waren onze richtlijnen om te zien of we goed zaten. Ik vertaalde het procesgericht kindvolgsysteem naar een docentvolgsysteem en bracht welbevinden, betrokkenheid en competenties van mijn medewerkers in beeld. Ondernemingszin, projectwerk, verbondenheid, sociaal emotionele ontwikkeling: alle uitgewerkte thema’s voedden ons op verschillende lagen: Mij in mijn leiderschap, docenten in hun aanpak en ontwikkeling en studenten in hun eigen leerproces en de vertaalslag naar de stagescholen.

Ik merkte dat ik vanuit het concept altijd in staat was mijn handelen te legitimeren en onze koers te blijven duiden.


Bij het afscheid kreeg ik van onze studenten een prachtig kunstwerk voor op mijn nieuwe werkplek: Een vogel geplakt van individuele veertjes vol teksten, één per student. Met de tekst ‘Een pond veren vliegt niet als er geen vogel in zit’ (Bert Schierbeek).  Prachtig! Maar het had niet zonder hen gekund, zij gaven me vleugels. Net zoals de samenwerking met mijn collega’s en de scholen uit ons partnerschap. Dát is ErvaringsGericht werken: Altijd samen, wederkerig, onderzoekend en inspirerend.


Sinds januari 2016 sta ik voor een nieuwe uitdaging, als directeur Pedagogiek bij de Korein Groep. In die rol adviseer ik de Raad van Bestuur, geef leiding aan het team Pedagogiek en ben verantwoordelijk voor de pedagogische beleidsontwikkeling van de organisaties die deel uitmaken van de Korein Groep (zo’n 220 kinderpleinen en kinderopvanglocaties). Ik ben blij in een organisatie te mogen werken die een stap zet in de ontwikkeling van een kinderopvangorganisatie naar een pedagogisch centrum. Een centrum dat opvoeders, professionals en organisaties in kinderopvang, onderwijs en zorg op tal van manieren ondersteunt in hun belangrijke taken in ontwikkeling van jonge kinderen. Een centrum wat samen met OMJS en het CEGO LOOQIN KO (door)ontwikkelt en wil implementeren. Ik heb een rugzak vol ervaring,  een schat aan dierbare herinneringen en een fantastische nieuwe weg te gaan. Samen met oude bekenden en nieuwe vrienden. EGO verbindt, verrijkt en inspireert. Al heel lang. Mij in ieder geval wel!

©Wilma van Esch

zondag 5 juni 2016

Eerlijk in alle opzichten ~ vaderdag


Ieder gezin heeft zo zijn mantra wat met de paplepel wordt ingegoten. Waarvan je lang aanneemt dat de wereld werkelijk zo draait en iedereen zo denkt en leeft. Bij ons was het ‘Eerlijk in alle opzichten’.  Het leven leert je dat een dergelijk mantra een prachtig streven is, maar in sommige situaties toch niet zo gewenst. En dat eerlijk soms wel heel ingewikkeld is, omdat je anderen kunt kwetsen.

 

Vanochtend viel mijn oog op deze foto.  Vaderdag nadert. Ik heb de overzichtslijsten alweer gezien, waarop bijgehouden wordt of ieder kind zijn vaderdagkadootje klaar heeft.

 

Waarom? Voor wie is deze geste? Dit manneke kan z’n cadeautje nog niet eens zelf geven. Wat is dit toch?

 

Ik heb oprecht iets tegen deze onoprechtheid. Tegen kinderen meenemen in een toneelstukje.  Vrees dat het erfelijk is. In 2007 schreef mijn oud-collega Marcel van Herpen deze column over mijn zoon, onder pseudoniemnaam Robert (bewust gekozen oneerlijkheid ;-)) . Prachtige oprechtheid, al heeft hij wel zijn kleurplaat moeten afmaken…http://www.marcelvanherpen.nl/download/columns/Moederdag%20kleuren%20of%20strafwerk.pdf

 

Het is niet alleen het vader- of moederdagkunstje. Het is de bos bloemen op de trouwdag door een echtgeno(o)t(e) die in het dagelijks leven schittert door ontrouw of afwezigheid. Het is de commercie op Valentijnsdag.  Mooi wanneer je daar écht in mag en kan zijn. Geven wanneer je wilt geven, dankbaarheid tonen wanneer je echt dankbaar bent.

 

Houd ik niet van kindertekeningen en lieve gestes?  Van bossen bloemen en verwenetentjes? Jawel! Maar boven alles in oprechtheid. Kinderen mogen van mij iedere dag tekenen en schilderen voor hun ouders, omdat ze dat heel graag willen. Kinderen mogen van mij kiezen niet mee doen aan vader- en moederdag. En hoeven zich daarvoor niet te verontschuldigen. Toen ik lang geleden zelf voor de klas stond, kregen kinderen de keuze: Volop materialen, volop ideeën, volop uitnodiging, maar alleen als je écht wilt.  Er volgden discussies met collega’s die er anders over dachten en teleurgestelde ouders die geen presentje kregen.  Maar er waren  kinderen die eerlijke argumenten hadden, of boeiende alternatieve ideeën. En ouders die dat verstonden. Je kent immers je kind…

 

Eerlijk in alle opzichten.  Of is dit diepgaand respect voor de oprechtheid en keuzes van de ander?  Voetjes in de verf en stempelen op papier kan een heerlijke sensitieve ervaring voor dreumessen zijn. Het plezier zit in die beleving. Niet op zondagochtend ingelijst bij de croissantjes en jus d’orange, maar gewoon:  Doen! Vaak! Samen met je kind genieten! Daar kan geen vaderdagcadeautje tegenop…

 

 

©Wilma van Esch