Maandagochtend, daags na de carnavalsvakantie. Terwijl ik naar de keuken van de school loop om koffie te halen, zie ik de middenbouw in de kring zitten. Vijftien kinderen, het is een kleine groeischool. Op de schoot en in de handen van de 7, 8 en 9 jarigen pronken vakantietrofeeën waarover kinderen willen vertellen. De aandacht is gericht op het digibord. Een grote foto van de tsunami in Japan, met branden, met speelgoedautootjes en boten en veel, heel water. De betrokkenheid is groot, kinderen zitten op het puntje van hun stoel. Ze vuren vragen af en de leerkracht geeft antwoord. Over de zwaarte van deze aardbeving, over Japan, een land wat zo goed voorbereid is. Over grote gebouwen die om die reden blijven staan. Maar wel meeveren op het geweld.
Wanneer ik mijn ogen zou sluiten, zou ik denken dat het hier een groep 8 betreft of een eerste klas van het VO, maar het zijn middenbouwers (!). Betrokken middenbouwers die met een kundige, betrouwbare leerkracht proberen te bevatten wat er aan de andere kant van de wereld is gebeurd. Ik zie een leerkracht die luistert, die vertaalt, die de realiteit binnen haalt, antwoorden geeft, vragen oproept en het toch niet angstaanjagend zwaar maakt. Dit is onderwijs, onlosmakelijk verbonden met de wereld. Geweldig!
(c) Wilma van Esch
Wilma van Esch (1966) is projectleider van het expertisecentrum E.G.O. Nederland, eindredacteur van het tijdschrift Egoscoop en voorzitter van het docentennetwerk Jonge Kind. Zij verzorgt (inter-)nationaal lezingen, tweedaagses, studiereizen, trainingen en workshops voor leerkrachten, schoolleiders en docenten HBO.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten