Bevrijd

In zomaar een week, zomaar een zomer troffen we elkaar in een klooster om een periode in stilte door te brengen. Zwijgend kwamen we binnen, de energie die we bij ons droegen was bij de meesten zwaarder dan de koffer met bagage.
Zij was een leeftijdsgenoot, mooie Ans Markus-achtige uitstraling met iets droevigs.
Omdat we niet spraken, bedacht ik verhalen over haar. Waar haar droefheid vandaan zou komen, op zijn minst een ongelukkige liefde, dacht ik... 

Op zomaar een avond in die week, op de spaarzame momenten dat we mochten spreken en een trappistje dronken vertelde zij haar verhaal. Ze was actrice, dol op het podium, op aandacht, zich inleven in andermans verhalen en die met verve brengen. Op de opleiding althans. Daarna was ze vroeg getrouwd, had kinderen gekregen en uit gemak gekozen voor een baan bij een loopbaanbureau. Acteur in rollenspelen. Dat deed ze nu al jarenlang. Ze zat er helemaal door, zei ze, en vroeg zich af waar zij zelf gebleven was. Wat ze nu was. Een flauw aftreksel van wat ze kon zijn. Liever nog was ze Ierse folk-zangeres geworden. 

Op zomaar een middag in die week slopen we met een groepje goddelozen naar de kloosterkapel. Op de afgesproken tijd gingen we met vijf retraitegenoten zwijgend in een kerkbank zitten. Ze kwam binnen, haar schouders naar achter, trotse blik. Ze ging op het priesterkoor staan. In de zijbanken van de kerk zat een dommelende broeder, compleet weggezakt in vergetelheid of een ver verleden. Eén diepe ademhaling en daarna galmde haar stem met volle kracht door de kapel. Zo mooi, zo vanuit het hart, vol overgave. De tranen stroomden over mijn wangen, haar stem kroop in heel mijn lijf. Toen het lied afgelopen was, leek het na te klinken in de kapel. Ze maakte een elegante buiging, keek ons stralend aan en verliet de kapel.

Heel zacht slopen ook wij om beurten de kapel uit, terug de stilte in, terug naar onze verhalen.
Wat een bevrijding!

© Wilma van Esch