De man
rekent af en wandelt onwennig en onhandig naar buiten. Op straat lopen twee
vrouwen die hem geboeid nakijken. ‘Toch knap’, zegt de een tegen de ander, ‘dat
die kleermaker voor zo’n misvormd lichaam nog een passend kostuum weet te
maken!’
Hoe zit dat
met ons…? Waar plooien wij ons in slecht zittende kostuums? Waar gaan we door
met ons aanpassen aan systemen, terwijl we weten dat het niet goed voor ons is?
Durven we
de kleermaker te vertellen dat hij niet wijs is, dat hij beter naar ons mag
kijken en zich mag ontwikkelen in het maken van passende maatkostuums. Durven
wij te vragen naar wat we nodig hebben? Gewoon omdat wij mooi, kloppend en de moeite
waard zijn?
Ik gun ons veel
spiegels en eerlijke mensen om ons heen. Maar ik gun ons vooral veel gevoel en
gezond verstand waarmee we beseffen wat we werkelijk nodig hebben: een pak dat
ons past en een kleermaker die de kunst van het maken verstaat!
Wat een prachtverhaal, Wilma,en oh zo relevant!
BeantwoordenVerwijderenHelma