Laat me niet zoals ik ben - ode aan een moeder

Ooit waren we samen 14, 16, 19 en fantaseerden we over onze toekomst. Hoe onze banen, onze mannen, onze kinderen zouden zijn.

Vandaag zijn we 45 en onze oudsten allebei 16. We herkennen in elkaar wie we zijn, wie we waren.

Het is nooit moeilijk het gesprek te hervatten, we gaan verder waar we zijn.
Onze onbegrensde dromen hebben plaatsgemaakt voor het leven wat we nu leven.

Mijn 16-jarige doet eindexamen, is vanavond werken in de kroeg, gaat binnenkort op vakantie met haar vriendinnen. Haar wereld ligt open, de mogelijkheden lijken oneindig…

Haar 16-jarige is meervoudig gehandicapt.   Een bijna volwassen kind.  Zij heeft geknokt en de grenzen opgezocht. Hij blijft altijd 6 of 7. Zijn lichaam kent heel veel begrenzingen en beperkingen.
Maar mijn dierbare vriendin is zo’n kanjer. Wat een moeder!

Op de Ipad ziet hij een filmpje waarin hij figureert als ambassadeur voor De Kindervallei, een project waar zijn moeder vol gas voor is gegaan en waar ze nu regelmatig vakantie vieren, samen met andere gezinnen met bijzondere kinderen. ‘Dit wil ik aan opa laten zien, en aan mijn juffen’, zegt hij, terwijl hij het mailtje met bijlage doorzet. De Ipad blijkt een tovermiddel in communicatie. Goed toegankelijk, eenvoudig te bedienen.

‘Ik heb altijd gewild dat hij zou leren lezen’, zegt mijn vriendin, ‘want lezen opent je wereld. Als je kunt lezen, kun je de wereld in. Niet kunnen rekenen is niet zo’n ramp. We hebben geïnvesteerd in lezen’. En dat kan hij. Hij leest graag en kan hierdoor ook communiceren en zijn weg vinden in de digitale wereld.

Op zijn kamer staat een keyboard. Hij wil een liedje voor me spelen. ‘Er was een tijd dat ik het niet leuk vond’, zegt hij, ‘toen ben ik ook gestopt. Ik kon alleen maar kleuterliedjes maar ik houd van musicals!’ Voor hem staat een boekje met musicalsongs, op een zeer eenvoudig niveau te spelen. ‘Maar nu speel ik weer, want dit vind ik wel leuk!’.   

Diepe buiging voor mijn dierbare vriendin die zich telkens opnieuw verplaatst in haar zoon, op zoek gaat naar zijn mogelijkheden en kansen en telkens weer kleine stukjes van de wereld opent voor hem.  Wat een kanjer!

© Wilma van Esch

24 mei 2012