Stilstaan bij stil zijn

De zon schijnt in de kleurige huiskamer, stofdeeltjes dwarrelen in het rond. Op de bank zit een man, de rest van de bewoners is nog in de eigen kamer. Het is stil, het enige geluid wat ik hoor is het ritmische bewegen van zijn been en het typegeluid van de begeleider achter de pc.
Ik mag enkele uren meekijken hoe cliënten met een verstandelijke beperking wonen en hoe hun begeleiders begeleiden. De rust nestelt zich behaaglijk in me, ik ga zitten en neem de plek in me op.
Wat later vult de ruimte zich, zijn er flarden van een gesprek en soms wat achtergrondgeluiden. Een man vraagt me mee naar zijn tuin. Die staat er prachtig bij, de woorden van de gewassen spreekt hij een voor een uit, met dezelfde zorg als waarmee ze lijken te zijn geplant.

De dag erna ben ik op een basisschool. De school is net uit. Ronkende auto’s, volwassenen met kinderen, geroep, gebabbel, gesjor. Ik loop de school in, levendige drukte. Stap over tassen heen, ontwijk rennende kinderen. Al lopend werken leerkrachten hun maaltijd weg, de telefoon gaat, er moet nog gauw wat besproken en gehaald worden. We starten bijna met de teamvergadering. Soms rennen er nog mensen door de hal, ze hebben het druk. Roepen dat ze er zo aan komen.

Ik sta stil in de drukte en zoek in mezelf het gevoel van gisteren. Klopt het dat de scholen die ik in de afgelopen weken bezocht heb, gevuld zijn met haast en vluchtigheid. Of heb ik behoefte aan onthaasten en ontmoeten?

We gaan aan de slag. Ik vraag het team een brief te schrijven voor de volgende leerkracht van hun groep. Een brief waarmee ze de nieuwe leerkracht nieuwsgierig maken, prikkelen en alvast een indruk geven. Ik vraag ze na te denken over hoe het jaar is geweest met deze kinderen. Wat er mooi was, wat bijzonder. Om dat door te geven in een warm betoog. De start is onrustig, er blijven dingen te doen, dingen te zeggen. En dan ineens is het daar. Alleen nog het gekras van pennen op papier… heerlijk, stilte!

© Wilma van Esch