Een non bij de tandarts

Voor me aan het loket stond een non. We moesten allebei een nieuwe afspraak maken. Ik had uitgebreid de tijd om haar te observeren. Onbeleefd? Volgens mij had ze het niet in de gaten. Ik keek naar haar kleding. Was het wol, die zware rok? Een warm fleecevest. Stevig montuur bril, platte zwarte comfortschoenen, antracietkleurige kousen. Een kap met schuifspeldjes vastgeprikt in grijze krullen. Heldere ogen, tijdloos gezicht. Zou ik haar herkennen, als ik haar morgen opnieuw tegenkwam?

Ik vroeg me af of je ijdelheid werkelijk helemaal verdwijnt, op het moment dat je kiest voor een leven in dienst van de Heer. De gouden trouwring aan haar rimpelige handen glinsterde. Polygamie met een onzichtbare man. Eindeloze trouw en loyaliteit. Denk ik. Hoe lang al. Als jong meisje ingetreden? Zou ze het goed hebben?

‘Heeft u een voorkeur voor een persoon?’, vroeg de assistente. ‘Niet echt’, sprak ze. Natuurlijk niet, dacht ik. De assistente noemde een datum en een tijdstip rond lunchtijd. ‘Dat is niet handig’, sprak ze, ‘is een ander moment mogelijk?’ Natuurlijk, je vaste leefritme, dacht ik. Het afspraakkaartje werd geprint en werd overhandigd. Geen tas, zakken in het fleecevest. Wel sleutels? 

 

Ik geloof niet dat ik ook maar één moment in haar gedachten ben geweest. Zij volop in de mijne.

Fascinerend, zo’n leven. Ik haal m’n Ipad uit m’n tas. Kijk in mijn overvolle agenda. Over een half jaar, eh… ja, prima... Ik haast me terug naar m’n werk. Ze is allang weg. In gedachten bedank ik haar voor de eenzijdige ontmoeting. Waarbij ik vooral veel bedacht heb, en niet eens weet of er iets van klopt.

© wilma van esch