We
rijden richting rotonde. In de verte zien we moeder eend met zeven jongen
kwakend over de snelweg wandelen. Mijn buik schiet in een kramp. Gelukkig ziet
de auto voor ons het ook en remt. Rustig waggelend steekt moeder met haar
kleintjes over. Ik ontspan, de avondzon
schijnt heerlijk warm. Moeder eend heeft alle tijd. Maar dan komen de auto’s
van de andere kant. Die zien haar niet. Een auto rijdt haar aan. Ze zakt door
haar pootjes en fladdert wild. De kleintjes kijken toe. Voor we iets kunnen
doen, raast een tweede auto en die rijdt over haar koppie. Nog steeds fladdert
ze door. De man in de cabrio voor ons begint hard te zwaaien en te roepen. Het
is te laat. Een derde auto rijdt moeder eend uiteindelijk morsdood. Plat. De
kleintjes kwaken snel weg… de berm in. Ook onze rijbaan trekt weer op. Eén
eendenleven minder. Of acht?
Als we
een tijd later terug rijden over de zelfde plek is de eend slechts nog een
bruinrode verenplek op het wegdek. De dag erna is de vlek verdwenen. En de
kleintjes?
Lief
pril lente leven en wij.
Gewoon
een zonnige lentedag.
Dood. Gewoon...
©Wilma
Geen opmerkingen:
Een reactie posten