Opleiden Doen We Samen

Ik geloof erin. De ideeën die wij als Pabo met onze opleidingsscholen bedenken en uitvoeren om studenten beter te laten worden dan wij ooit geweest zijn. Ik geloof in de keurmerkscholen waarop studenten vanuit alle leerjaren kunnen samenwerken. Ons Pabostreven is het plaatsen van een groep van acht studenten, twee per leerjaar. Gestimuleerd in samenwerking door een basisschoolcoach en studieloopbaanbegeleider. Studenten die kritisch kijken naar elkaars lessen, vanuit elkaars leerpunten. Elkaar uitleggen wat zij doen en waarom. Samen projecten opzetten, schoolkampen organiseren, voorleeswedstrijden, schaaktoernooien, sportbijeenkomsten. Weerbaarheidstrainingen. En lessen geven, natuurlijk, ook veel lessen geven. Leren, observeren, onderzoeken, uitproberen.

Alleen bij de beste mentoren, omdat je ook zo ontzettend veel leert van de kunst afkijken. Van geïnspireerd raken door de meestertalenten van de ander. De Verteller, de Sportman, De Onderzoeker, De Debater. Laten we stoppen met  het inzetten van zwakke leerkrachten als mentor. Het is niet fijn om een half jaar lang te ontdekken hoe jij het later niet wilt doen. Of het verkeerde voorbeeld te krijgen.

Ik werk graag met een basisschool die hoge verwachtingen heeft. Die vragen stelt waarop zij zelf het antwoord niet weet. Die vraagt aan de groep studenten: Help ons, kijk vanuit je frisse blik, observeer, lees, onderzoek. En experimenteer. Laat ons samen leren!

Er zijn nog stappen nodig: Nog steeds staan studenten alleen of met zijn tweetjes op een opleidingschool, zogenaamd een satelliet. Maar waar is het van en met elkaar leren dan? Durft een team zich ook als lerende partner op te stellen? Is dat hetzelfde als werken in heterogene studentgroepen? Heeft dat dezelfde focus?

Nog steeds zijn niet alle mentoren even geschikt. Volgens mij is het zo belangrijk dat we daar met elkaar naar kijken: Wat zijn inspirerende, krachtige leerkrachten?

Het werpt direct zijn vruchten af als studenten bij hen stage lopen. Ze hoeven niet ieder wiel uit te vinden. Ze kunnen kijken, afkijken, uitproberen en passen of het bij hen past. Begrijpen waarom een mentor doet wat hij doet, omdat hij dat kan beargumenteren. Vanuit theoretische kennis, vanuit visie, vanuit waarden. Daar leren ze van!

 

We hebben al veel stappen gezet, in de goede richting. We hebben nog veel stappen te gaan. Samen. Het is geen discussie over vorm. Wel of niet werken met satellietscholen, wel of niet acht studenten plaatsen. Het is een dialoog over kwaliteit en met elkaar het onderwijs mooier en beter maken. Met frisse, jonge mensen die willen en kunnen leren. Maar wel met open vizier, niet alleen op gebaande paden, binnen een bepaalde banbreedte.

 

Ik geloof erin en ik wil verder. Zodat studenten ons verbazen en verrassen. En stukken beter onderwijs realiseren dan wij ooit bedacht hebben!

©Wilma van Esch – Teamleider FHKE pabo Veghel