Toen ik nog
niet in de pubers zat, grapte ik vaak naar mijn omgeving: ‘Haha, jouw kind
kiest precies waar jij allergisch voor bent!’. Ik zag een patroon, zag vrienden
zich doodergeren en vond het reuze lollig.
Hoe
ontzettend fijn te ontdekken dat ik deze fase probleemloos in leek te gaan.
Geen weerstand, in staat tot het voeren van goede dialogen, alles in
redelijkheid. Tuurlijk… Had ik
werkelijk gedacht dat het dit huis over zou slaan? Eh…eerlijk gezegd, ja!
Ja, ik heb
heerlijke kinderen. Ja, ze ontdekken de wereld en zichzelf. En ja, ze doen
dingen die ik noooit gedurfd heb, en waar ik misschien wel stiekem jaloers op
ben. Maar ook… er is dat zeurderige stukje. Dat gedrag waardoor ik sneller dan
verwacht ontvlambaar lijk te zijn. Die spiegel…
‘Wat zegt
het van jezelf’, zei ik destijds wijsneuzerig tegen oudere vrienden. ‘Waarom
zet je kind zich op dit stukje af, juist dat wat jij zo veracht? Waarom doet je
kind dit?’. En daarbij glimlachte ik lieftallig.
Tsss… het
wreekt zich. ‘Wat zegt het van mezelf?’ Ik wil er niet eens over nadenken! Hoe
lang duurt dit eigenlijk? Hellup!
© Wilma van
Esch
Geen opmerkingen:
Een reactie posten