Na twee dagen
vol groepsbezoeken mag ik de Early Childhood Teachers van Stichting Katholiek onderwijs Sint Maarten trainen.
Feedback geven en samen verdieping vinden om de kinderen van Sint Maarten een
nog steviger fundament te geven. Eén van de teachers is hoogzwanger. Haar
prachtige dikke buik staat op volle sterkte. Ze lacht van oor tot oor. 'Ik ben
morgen uitgeteld', zegt ze. 'Maar mijn kind maakt nog geen aanstalten…' Ze is
actief in de training. Tja, wat moet je anders thuis nog doen nu. We hebben het
over betrokkenheid verhogen en hoe jij zelf daarbij een belangrijk instrument
kunt zijn. Ze gaat krom lopen, trekt een streng gezicht, wijsvingertje omhoog
en geeft een fantastische old womanact weg. We gieren het uit 'Ja', schatert
ze, 'zo reageren de peuters ook als ik deze rol speel'.
Zondagmiddag.
Ik vlieg terug naar huis. Op de luchthaven werkt haar man. Ria, die me
wegbrengt, kent haar man goed. 'Alles rustig thuis?', vraagt Ria. Weer een
brede lach. 'Nog helemaal niks, dit kind doet nu al precies waar hij zelf zin
in heeft', lacht hij.
Een dag nadat
ik geland ben giert hurricane Irma over het prachtige friendly island. Ik kan
niet ophouden te kijken. Iedere foto, ieder nieuw livebericht. Ik bekijk het,
opnieuw en opnieuw. Er komen geen appjes meer. Alle verbindingen zijn
verbroken.
Geen water,
geen elektriciteit, geen dak boven je hoofd. Ik denk aan de mensen waarmee ik
gewerkt én genoten heb. Geproost op het leven, op de liefde, op de mooie dingen die we
samen mochten doen. Zou de baby al geboren zijn?
Ik bid nooit,
nu wel. Lieve vrienden op Sint Maarten, ik wens je alle liefde en sterkte van
de wereld toe.
Love, Wilma
