Het herfstzonnetje verwarmt het park. Overal zijn mensen. In de verte komt een
bejaarde man aanlopen met een klein wit hondje aan de lijn. Voor me huppelen twee meisjes van een jaar of
9. 'Oh, wat een schattig hondje!!!', roepen zij luidkeels. Toevallig, dat dacht ik ook!
De oude man straalt. Hij stopt. 'Je mag hem gerust
aaien', zegt hij, 'hij doet niets'. De meisjes staan stil en kijken van de man
naar het hondje. 'Nou meneer', zegt het ene meisje, 'ik mag van mijn moeder
niet praten met vreemde mannen met hondjes zoals u'. En even vrolijk huppelen de twee weer door. De
man kijkt me niet aan, richt zijn blik op zijn hondje. Ik wandel door…
Ik ken de man niet, zijn hondje, de
meisjes, de moeders van de meisjes ook niet.
Ik snap het wel, dit. Maar toch…
©Wilma van Esch
Geen opmerkingen:
Een reactie posten