Even mijn gezicht laten zien

De ruimte zit vol met pedagogische medewerkers. Sommigen nog in hun werkpolo, anderen in eigen kleding. Allemaal vrouwen, een kleurrijk en bont gezelschap. Er is ook één man. Ik ben benieuwd wat zijn rol in dit geheel is, hij lijkt me geen pedagogisch medewerker. Hij stapt op me af en schudt me de hand. Met een lach op zijn gezicht vertelt hij 'Ik ben van HR, ik laat vanavond mijn gezicht zien. Dat is belangrijk voor de mensen'. Vriendelijk knikt hij rond.  

De avond begint. Alle vrouwen zitten, op banken, op stoelen. De man staat, of hangt eigenlijk, achter tegen een deurpost. Een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Er is eten, er zijn presentaties en ik ga een verhaal vertellen over ouderparticipatie en communicatie. Over een rijke, uitdagende omgeving voor kinderen. Maar vooral over de kwaliteiten en het belang van medewerkers in deze processen. Het gaan om hen. Alles begint bij gepassioneerde, verbindende, getalenteerde medewerkers. Het wordt warmer in de ruimte.  Ik houd ervan om de randen op te zoeken, om mensen aan te spreken op wat ze doen, waarom ze dat doen. En wat dat doet met kinderen en hun ouders. Het werkt, opnieuw: Ik voel mensen opveren, het roept reacties op. Herkenning. 

Na mijn verhaal gaan de vrouwen in groepen uiteen, met een opdracht. De man loopt naar mij. 'En?', vraag ik 'vond U het wat?' Hij kijkt vriendelijk glimlachend rond en zegt wat afwezig 'Ja hoor'. Ik kijk hem aan. 'Wat heeft U dan geraakt in mijn verhaal? Sluit het aan bij uw werk?'  Nu kijkt hij me echt aan. 'Ik ben van HR', zegt hij, 'jouw verhaal is voor onze medewerkers. Niet voor mij'. 

Hij wandelt door de ruimte en knikt vriendelijk naar de enthousiast overleggende groepjes. Hij wilde even zijn gezicht laten zien aan de medewerkers. En da’s gelukt 😊. 

©Wilma van Esch