Verzinsels

Verzinsels

Heel veel dingen in het leven zijn verzinsels. Ze zijn gewoon niet waar. Maar ze zijn je verteld en je hebt het als waarheid aangenomen. Bijvoorbeeld dat je zou leren fluiten als je je broodkorstjes keurig op at. Of dat er een boom in je buik zou groeien als je je appelkroosje volledig op zou eten.

We hebben verzinsels nodig. Het is prettig dat we samen verzonnen hebben dat je moet stoppen voor rood licht. Dat moet niet, je kunt gewoon doorrijden. Maar de afspraak die we hierover samen hebben is wel handig. Daardoor verloopt het verkeer net wat soepeler en zijn er waarschijnlijk minder aanrijdingen. Met een aantal verzinsels heb ik echt vrede.

Regelmatig verbaas ik me over de verzinsels in onderwijsland, het land waar ik mag leven en werken. De verzinsels die we als waarheid hebben aangenomen. Ik onderzoek ze graag. Zijn ze waar? En zijn ze nodig? Weten we zeker dat ze waar zijn? Wie zegt het? Wat kunnen we er nog meer over zeggen? Zeker in deze corona-tijd, waarin zoveel zin en onzin voorbij komt over leren, over kindontwikkeling, over didactiek en pedagogiek.

-         - Is het echt zo dat kinderen nu een achterstand oplopen en in de zomervakantie een groeispurt maken?

-         - Weten we zeker dat kinderen pas leren nadat ze instructie van ons hebben gehad?

-        -  Is het echt zo dat kinderen op school beter leren en daar geen achterstand oplopen?

-        -  Is het echt zo dat we de beginsituatie van kinderen pas weten, als we hen hebben getoetst?

-        -  Weten we zeker dat het goed komt, als we voldoende luisteren, aandacht hebben en aanhaken bij waar kinderen nu staan? En wat is ‘goed’ komen?

Misschien is het mooie van deze tijd dat we het even echt niet weten. Wat verzinsels zijn, en wat écht.

Wat levensécht is, is dat er kinderen zijn, leerkrachten, een gebouw. En dat we in een hele bijzondere tijd leven die alle vanzelfsprekendheden weghaalt. Omdat ‘we’ ervoor gekozen hebben de scholen te sluiten. En wat zeker is, dat de schooldeuren binnenkort weer open gaan.

Wat ook echt is, is de basisbehoefte van kinderen (en volwassenen) om gezien en gehoord te worden. Daarom gun ik onze kinderen in deze tijd competente (gezonde) leerkrachten. Leerkrachten die ‘aan’ staan en met hun volle aandacht bij de kinderen zijn. Die verstand hebben van ontwikkeling van die kinderen én van het curriculum. Die dat op een liefdevolle en respectvolle manier weten te verbinden. 

Overigens: Ik verzin dit niet. Heel veel pedagogen en onderwijskundigen gingen me voor. En ik wil er graag voor gaan. Omdat onderwijs daardoor soepel verloopt en we hopelijk geen brokken maken :-).

'Because it is easier to build strong children than to repair broken men'.

3 mei ‘20

©Wilma