Twintig jaar geleden waren Mike en Mustafa al twee grote vrienden. Stevige kleuters van 5 jaar. Net iets te lomp, soms, het kon behoorlijk knallen. Maar doorgaans struinden de twee gebroederlijk over het kleuterplein. Mustafa was nog maar een jaar in Nederland, afkomstig uit Somalië en écht zwart. Mike kwam van hier, rood haar en écht wit (met sproeten).
Op onze multiculturele school draaiden we projecten om verbondenheid te realiseren. In dat bewuste jaar gingen we uitgebreid in op “Iedereen is anders”. We wilden graag dat kinderen elkaar respecteerden en hen laten weten dat het niet uitmaakt welke kleur je bent of hoe je eruit ziet. Een respectabel project. Stevig voorbereid aan de tafel in de teamkamer.
Ik vergeet nooit van mijn leven de introducerende kring die ik bijwoonde bij mijn collega. Mike en Mustafa zaten, als altijd, naast elkaar. Hun ogen gericht op mijn collega, volledige aandacht voor het boeiende verhaal. Daarna keken ze naar elkaar, grote ogen vol verbazing. Onderarmen werden tegen elkaar aan gelegd. Ze schoten samen in de lach. “Het is echt, kijk dan!”
Mike en Mustafa ontdekten, dank zij ons beredeneerd aanbod, dat ze verschillend van kleur waren. Ze wreven over elkaars huid en bekeken elkaar eens goed in het gezicht. Dikke pret en dat was het. Na de kring speelden ze verder, zoals ze altijd speelden. Samen. Verschillend? Welnee…
(c) Wilma van Esch
Wilma van Esch (1966) is projectleider van het expertisecentrum E.G.O. Nederland, eindredacteur van het tijdschrift Egoscoop en voorzitter van het docentennetwerk Jonge Kind. Zij verzorgt (inter-)nationaal lezingen, tweedaagses, studiereizen, trainingen en workshops voor leerkrachten, schoolleiders en docenten HBO.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten