Half 4, Erik, 1e klas VO, stalt zijn fiets en komt met zijn zware rugzak naar binnen.
Hij gooit een brief op tafel. ‘Hoi mam, post voor jou!’. Zijn moeder leest dat school Erik sociale vaardigheidstraining aanbiedt, als onderdeel van zijn rugzakbegeleiding. Alle rugzakjes krijgen dit aanbod. Terwijl zijn moeder uitlegt wat er in de brief staat, zucht Erik diep. ‘Wat is er nu weer mis met mij?’ ‘Niks’, zegt zijn moeder, ‘Dit is gewoon om je te helpen bij het beter omgaan met je leeftijdsgenoten’. ‘Doe ik dat dan niet goed genoeg?’ vraagt Erik geïrriteerd, ‘zijn er klachten over mij waar ik niet van weet?’ ‘Nee, joh’, zegt zijn moeder, ‘dit is gewoon een standaard aanbod voor kinderen met een rugzak’. Erik zucht nogmaals. ‘Ik kan zo een aantal kinderen noemen in onze klas voor wie dit harder nodig is dan voor mij... En weet je, als er geen klachten zijn, dan wil ik eigenlijk niet’.
‘Weet je wat’, stelt moeder voor ‘hier heb je de ondertekende brief, morgen heb je gesprek met je rugzakbegeleider, breng het in’. Onder flink gemor stampt Erik naar boven, soms betwijfelt hij het inschattings- en relativeringsvermogen van volwassenen.
De volgende dag heeft Erik een gesprek met zijn begeleider. En gelukkig: ze ziet precies wat hij bedoelt en geeft hem direct groot gelijk. Samen sturen ze een mailtje naar de ouders: ‘Erik maakt geen gebruik van het SOVA-aanbod, omdat er op dit moment geen reden of aanleiding toe is’.
Fijn, toch weer een kleine, grote stap op weg naar zelfstandigheid...
(c) Wilma van Esch
Wilma van Esch (1966) is projectleider van het expertisecentrum E.G.O. Nederland, eindredacteur van het tijdschrift Egoscoop en voorzitter van het docentennetwerk Jonge Kind. Zij verzorgt (inter-)nationaal lezingen, tweedaagses, studiereizen, trainingen en workshops voor leerkrachten, schoolleiders en docenten HBO.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten