De werksfeer was gemoedelijk, kinderen schreven, kinderen overlegden zacht. Kinderen wandelden rustig met hun schrift naar voren. Wachtten op hun beurt. Overhandigden het aan de leerkracht die stilzwijgend grote rode halen door het werk haalde. Een stevige rode streep door iedere som die aan het papier was toevertrouwd. Kinderen keken in hun schrift, liepen terug naar hun plek en gingen verder met hun werk.
Ik wist niet
wat ik zag! Alles fout: dikke rode strepen. Geen uitleg, geen feedback. Hoe
moesten kinderen hier iets van leren?! En hoe was het mogelijk dat ze zo schijnbaar
zonder emotie hun volledig foute werk weer aanvaardden?
We waren
slechts op rondleiding door deze school, de rij kinderen die nog stond te
wachten maakte dat ik niets durfde vragen aan de leerkracht.
’s Avonds,
in het hotel, sprak ik met een medereiziger over deze ervaring. Behoorlijk
verontwaardigd, omdat ik niet begreep hoe zowel leerkracht als kinderen hier zo
rustig onder konden blijven. Met een glimlach keek de collega me aan: ‘Weet je
dat een rode streep hier betekent dat je het goed hebt, en een krul zoals wij
die kennen betekent dat het fout is’.
Precies
omgekeerd dus. Het schaamrood op mijn kaken was even net zo rood als de
liefdevolle haal van de rode pen van de leerkracht...
©Wilma van
Esch Teachers4Teachers Kenia Maart 2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten